تصویری که از خود به عنوان کودک نویسنده دارم: پدیده کودک نویسنده بر اساس تجربه زیسته کودکان نویسنده کانون پرورش فکری کودکان شهر تهران

خودپنداره کودک نویسنده موضوع بسیار مهمی در مطالعات موضوعی امروز کودکی است. در دوران مدرن، جامعه شناسی کودکی با ایجاد دگرگونی در تعریف کودکی و نوع نگاه بزرگسالان نسبت کودکان و با اتخاذ رویکرد نوین به دنبال برجسته سازی و اهمیت بخشیدن به کودک به عنوان سوژه کنونی است و نه بزرگسالان آینده. از آنجاییکه نوشتن یکی از ابزارهای اصلی کودکان برای اندیشیدن، است، در این پژهش تلاش شده تا تصویر کودکان نویسنده از خود از نگاه جامعه شناسی جدید کودکی مطالعه شود.

روش پژوهش: 

این پژوهش کیفی است و به شیوه پدیدارشناسی توصیفی و نمونه گیری هدفمند و اشباع نظری در تعیین حجم نمونه انجام شده است. برای جمع آوری داده ها از روش مصاحبه های عمیق نیمه ساختار یافته استفاده شده است و نمونه ها 35 نفر از میان کودکان نویسنده کانون پرورش فکری کودکان شهر تهران انتخاب شده اند. یافته ها به روش کلایزی و با استفاده از نرم افزار مکی کیودا 2020 تحلیل شد.

در این مقاله بیست کد باز حاصل از مصاحبه ها در قالب دو مقوله فرعی جداگانه با عنوان: تصویر کودکان نویسنده از خود از کد اصلی اندیشه ورزی در نویسندگی و حمایت های خانواده از کد اصلی زمینه های حمایتی به دست آمده است.

روایت کودکان از تصویری که از خود به عنوان نویسنده دارند بسیار جالب توجه است. داستان نویسندگی از زبان خود کودکان، اساس این مقاله است. هر کودک نویسنده در فراینده رشد و تکامل خود، تصویری از نویسندگی خود به دست می آورد که در ادامه این مسیر و همچنین زندگی تاثیر گذار است.