حاکمیت محدود به نتیجه؛ پیامدگرایی اخلاقی

فجایع انسانی، نقض های مکرر حقوق بشری نشان از برتری نفع و مصلحت دولت ها بوده است. این امر موجب تنش در ماهیت مفهوم حاکمیت شد. حاکمیت در نگاه واقع بینانه هنوز در جایگاه خود قرار دارد. مطلق بودن حاکمیت به معنای اتخاذ هرگونه تصمیم اعمال و پیاده سازی آن ها نمی باشد.این انگاره پیامد است که نشان می دهد حکومت ها در تصمیم گیری های خود بدون قید و حد نمی باشند. تعارض میان حقوق و حاکمیت ها را بر اساس اخلاق می توان حل نمود. در این رهیافت نگارنده به دنبال این مهم است که جایگاه اخلاق و مکانیزم های اخلاقی را در تصمیمات حکومت ها مشخص نماید. تلاش هایی که جهت تفکیک اخلاق از تصمیمات سیاسی شده است موجب بروز فجایع غیر قابل جبرانی شده است. قصد این نیست که گفته شود صرف توجه به انگاره اخلاق تنها راه حل جلوگیری از تکرار نقض های حقوق بشری می باشد بلکه هدف نشان دادن اهمیت انگاره اخلاق در تصمیمات حکومت ها می باشد. اخلاق از امور سیاسی و تصمیمات آن خارج نیست بلکه لحاظ نمودن و مورد اهمیت قرار دادن آن نتایج بهتری را بوجود خواهد آورد. پیامدگرایی اخلاقی نشان می دهد که حاکمیت مطلقیت خود را در ذات حفظ نموده اما در نتیجه و در عمل این محدودیت بر مبنای نگاه اخلاقی است که حاکم بر تصمیمات حکومت ها می باشد.