بررسی شگردهای ایجاد خلاقیت در نوع ادبی «ناداستان» با تاکید بر مجموعه کورسرخی اثر عالیه عطایی

«ناداستان خلاقانه» گونه ادبی تقریبا جدیدی است که از اواخر نیمه دوم قرن بیستم، با توجه به دغدغه انسان مدرن برای گریز از غلبه تخیل در شیون مختلف زندگی، از تلفیق روزنامه نگاری و نوع ادبی داستان شکل گرفت و به زودی به یکی از محبوب ترین گونه های روایت تبدیل گردید. اصلی ترین وجه متمایزکننده این نوع ادبی از سایر انواع روایت نیز ابتنای آن بر واقعیت است. البته واقعیتی که رنگی شخصی به خود گرفته و از حالت گزارش صرف به درآمده باشد. دراین میان استفاده از صفت «خلاقانه»، برای ناداستان باعث ایجاد این سوال مهم شده است که منظور از خلاقانه بودن این نوع ادبی چیست؟ و اصولا بهره گیری از چه شگردهایی می تواند متنی را شایسته اطلاق این صفت کند؟ درهمین راستا، در این پژوهش تلاش شد تا با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و با هدف شناسایی شگردهای خلاقانه استفاده شده توسط عالیه عطایی، مجموعه کورسرخی -به عنوان یکی از آثار برگزیده داخلی در نوع ادبی ناداستان- بررسی و تحلیل شود تا ازاین طریق به این سوال پاسخ داده شود که کدام شگردها باعث خلاقانه شدن گزارش های نویسنده از مشاهداتش شده است؟ و اینکه این شگرد ها بیشتر معطوف به فرم روایت اند یا محتوا؟ نتایج نشان می دهد عطایی توانسته با استفاده از روش هایی همچون نمادین سازی از طریق تاکید بر برخی بخش ها و یا حذف بخش های دیگری از واقعیت، بهره گیری از تکنیک های نمایشی با چاشنی عنصر عاطفه، فضاسازی های سینمایی و تکرار هدفمند برخی عناصر فرعی در آغاز، میانه و پایان روایت ها در دو سطح فرم و محتوا، روایت هایی خلاقانه بیافریند.