تنبیه بدنی کودکان در تربیت عبادی؛ در میزان فقه

یکی از ابعاد مهم تربیت کودکان و نوجوانان، تربیت عبادی پیرامون پرورش روحیه بندگی خداوند در متربیان است. دین اسلام، والدین را مکلف نموده است تا فرزندان خویش را به خدا راهنمایی کنند، تعالیم دینی را به آنها بیاموزند و کودکان را با عبادات آشنا ساخته و عادت دهند. بنابراین، فلسفه آموزش و تمرین عبادات به فرزندان در دوره قبل از بلوغ، آمادگی پذیرش و تسهیل در انجام تکالیف شرعی و عبادی بعد از بلوغ است. تکلیف تربیتی مربیان به خصوص در تربیت عبادی کودکان باید با ملاحظه وظایف ایجابی و سلبی تربیتی روشن شود؛ اصل اولیه اسلامی مدارا و محبت به کودکان به خصوص درباره پرورش روحیه عبادی کودکان است؛ در مقابل آن، چگونگی تمسک به تنبیه بدنی و ضرب کودکان مطرح است؛ سوال پژوهش حاضر این است که اگر کودکان با شیوه‎های ایجابی نظیر رفق و مدارا و تشویق، مبادرت به انجام تکلیف نکردند، قلمرو تمسک والدین یا مربیان به تنبیه بدنی در تربیت عبادی چیست؟روش پژوهش حاضر تحلیل ادله شرعی و استنباط احکام فقهی به شیوه متعارف فقهاست که با بررسی ادله موافق و مخالف تنبیه بدنی انجام می‎گیرد. از منظر اسلام، بدون تردید مدارا و عطوفت نسبت به متربی اولویت دارد و در شرایط خاص و با ملاحظه جوانب مختلف اعمال خشونت و تنبیه بدنی مجاز است؛ ولی تنبیه بدنی کودکان برای پیشگیری از آسیب‎هایی مثل پرخاشگری و کینه جویی و...باید توام با رعایت شرایط و ظرفیت کودکان پسر و دختر و نیز طی مراتب آموزش و هشدار و...قبل از تنبیه باشد.