اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره بر رضایت جنسی و الگوهای ارتباطی در زنان متاهل

مشکل در هر یک از این حوزه های مهم زندگی زناشویی همچون روابط جنسی بین زوجین یا کیفیت و الگوی ارتباطی حاکم بر رابطه آنها و نهایتا ناکارآمدی عملکرد کلی خانواده می تواند پیامدهای منفی فردی و زناشویی متعددی به همراه داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره بر رضایت جنسی و الگوهای ارتباطی در زنان متاهل بود.

روش پژوهش:

 پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان متاهل شاغل در اداره آموزش و پرورش شهر تبریز در سال 1401 بود. نمونه این پژوهش شامل 30 نفر از افراد نمونه بود که تمایل به شرکت در پژوهش را داشتند و به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس، از میان نمونه پژوهش بطور تصادفی 15 نفر در گروه گواه و 15 نفر در گروه مداخله (زوج درمانی مبتنی بر طرحواره) جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه رضایت جنسی هادسون و همکاران (1981) (ISS) و الگوهای ارتباطی کریستیسن و همکاران (1984) (CPQ) جمع آوری شد. مداخله زوج درمانی مبتنی بر طرحواره طی 8 جلسه 60 دقیقه ای هفته ای یکبار انجام شد؛ اما گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. داده های پژوهش، به روش تحلیل واریانس آمیخته (بااندازه گیری مکرر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره بر رضایت جنسی و الگوهای ارتباطی معنادار بود (05/0>p).

با توجه به یافته های پژوهش حاضر نتیجه گیری می شود زوج درمانی مبتنی بر طرحواره بر رضایت جنسی و الگوهای ارتباطی در زنان متاهل موثر است.