تاثیر بی ثباتی مزمن مچ پا بر هماهنگی و تغییرپذیری هماهنگی مفاصل اندام تحتانی هنگام دویدن

هدف تحقیق حاضر تعیین تاثیر ابتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا بر هماهنگی و تغییرپذیری هماهنگی مفاصل اندام تحتانی در هنگام دویدن می باشد. 10 آزمودنی مرد فعال (10 آزمودنی مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا و 10 آزمودنی سالم) همراه با سنسورهای متصل شده با سرعت تدریجی شروع به دویدن روی تردمیل نمودند. اطلاعات مربوط به هماهنگی و تغییرپذیری 10 گام هر آزمودنی در مفاصل اندام تحتانی در صفحه ساجیتال هر سه اندام (هیپ، زانو، مچ پا) و نیز صفحه ترنسورس مچ پا، استخراج گردید. در نهایت از آزمون آماری تی مستقل جهت تجزیه تحلیل آماری در سطح معناداری 0/05>p استفاده شد. نتایج نشان داد که هماهنگی در ابتدای فاز استنس در گروه دارای اسپرین مزمن پا به طور معناداری کمتر از گروه سالم است. هماهنگی حرکات مفاصل هیپ به زانو، هیپ به مچ پا و زانو به مچ پا در افراد آسیب دیده نسبت به افراد سالم بیشتر در ابتدای فاز استنس دویدن متفاوت است، به طوری که هماهنگی حرکتی این مفاصل در صفحه ساجیتال آزمودنی های مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا کاهش می یابد. همچنین، هماهنگی حرکتی مفاصل زانو به مچ پا در صفحه ترنسورس گروه آسیب دیده نسبت به گروه سالم بیشتر است. آسیب اسپرین مزمن مچ پا باعث این تفاوت در الگوی هماهنگی در طی فاز استنس دویدن شده است، به طوری که سیستم عصبی مرکزی بدن تحت تاثیر ترس ناشی از آسیب مجدد حرکت مفاصل مچ پا نسبت به زانو را طوری طراحی می کند که احتمال بروز آسیب به حداقل برسد.