توجه به طراحی اقلیمی و ایجاد شرایط بهره گیری از انرژی های نو در ساختمان، گامی در جهت معماری سبز

نیاز به انرژی، یکی از مهمترین دغدغه های زندگی بشر بوده است که امروزه با صنعتی شدن شهرها و افزایش جمعیت و به دنبال آن افزایش تقاضا در استفاده از انرژی، بیشتر از قبل به اهمیت آن در زندگی افزوده شده است. همچنین به دلیل مشکلاتی که در استفاده از انرژی های تجدیدناپذیر وجود دارد، نظیر محدود بودن این منابع و آلودگی محیط زیست، کشورهایی که با بحران های زیست محیطی و خشکسالی مواجه هستند، استفاده از انرژی های جایگزین و بهره گیری از آن ها را یک ضرورت به شمار می آورند. انرژی های تجدیدپذیر که شامل منابع متنوع، رایگان، در دسترس و بدون آلودگی هستند، بهترین راهکار جهت جایگزین شدن به جای سوخت های فسیلی می باشند. معماری سبز طرحی برای آینده ای را مطرح می کند که هدف آن احداث ساختمان های سبز با تاکید بر استفاده بهینه از انرژی و جلوگیری از اتلاف آن جهت فراهم آوردن سرمایش و گرمایش و حفظ آن برای نسل های بعد و همچنین جلوگیری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محیط زیست می باشد. لازمه ی تحقق این امر، بکارگیری معماری بومی می باشد که معماران گذشته با انطباق شرایط اقلیمی و طراحی های خود، باعث فراهم آوردن بهترین شرایط برای آسایش و آرامش انسان می شدند. ساختمان ها جزء مواردی می باشند که بیشترین اتلاف انرژی را دارند و تاثیر بسزایی در آلودگی محیط زیست و سلامت بشر می گذارند. در پژوهش پیش رو با استفاده از منابع کتابخانه ای، به بررسی کاربردهای انرژی های تجدیدپذیر در طراحی ساختمان ها با در نظر گرفتن مسایل اقلیمی پرداخته خواهد شد.