مقایسه قراردادهای EPC و BOT در پروژه های عمرانی

سرمایه گذاری خارجی به عنوان راهکاری قابل اتکا و مطمین برای جذب منابع مالی در راستای توسعه، از مهم ترین عوامل پیشرفت اقتصاد داخلی به شمار می رود. انتخاب نوع قرارداد یکی از تصمیمات استراتژیک پروژه می باشد که معمولا همزمان و یا پس از پایان مطالعات امکان سنجی و توجیه اقتصادی انجام می شود. قراردادهای EPC و BOT اهمیت بسزایی در نزد متخصصان حقوق و اقتصاد یافته است. کشورهای مختلف به ویژه کشورهای در حال توسعه، این قراردادها را ابزاری کارآمد برای جذب سرمایه های خارجی و استفاده از مدیریت بخش خصوصی در طرح های زیربنایی می دانند. قراردادهای طراحی، تهیه تجهیزات و ساخت(EPC)، یکی از قراردادهای شایع جهان امروز می باشد. هنگامی که بخش دولتی تمایل دارد از تخصص پیمانکاران خصوصی داخلی یا خارجی در طراحی و ساخت پروژه های زیربنایی استفاده کند، قراردادEPC را مناسب می یابد. قراردادهای ساخت، بهره برداری و انتقال(BOT)، سه قرارداد در یک قرارداد گنجانده شده است، مرحله ی اول آن را ساخت پروژه با موافقت دولت یا بخش عمومی توسط سرمایه گذار داخلی و خارجی، تشکیل می دهد که عرفا طی فرآیند مناقصه انجام می شود، سپس در مرحله ی دوم شرکت مزبور از پروژه بهره برداری می کند تا هزینه ها و سود خود را برداشت نماید و سپس در مرحله ی آخر آن را طبق مفاد قرارداد باز به دولت یا بخش عمومی انتقال می دهد، که با شکل گیری و اتمام این سه فرآیند قرارداد واحدی به نام ساخت، بهره برداری و انتقال شکل میگیرد. هدف از نگارش این مقاله، بررسی، مقایسه و ارایه شرح کلی قراردادهای EPC و BOT می باشد.