سوگ درمانی معنوی با شعر حسینی«علیه السلام»

یکی از رویدادهای غیرقابل انکار زندگی انسان، حرکت به جهان باقی است. سوگ، واکنشی است که انسان در زمان تجربه وقایع تلخ و دردناک از خود نشان می دهد. سروده ها، اشعاری تراوش شده از درون ذهن گوینده، تاثیر عاطفی قابل توجهی بر مخاطبان دچار بحران می گذارد. شاعر با نگاهی معنوی می تواند مکمل فرایند سلامت و مراقبت معنوی انسانی گردد که دچار سوگ گردیده است.

این پژوهش به روش مطالعه میان رشته ای و توصیفی - تحلیلی با مراجعه به اشعار شاعران برجسته سده چهارم تا هفتم (رودکی، فردوسی و سعدی) بر آن است تا با تبیین تاثیر سوگ سروده های حسینی «علیه السلام»چه در حماسه سرایی و چه در کاهش آلام اهل حرم «علیهم السلام» با شخصیت ها، قهرمانان و صحنه های حماسی و مراقبتی ویژه خود، فرایند سوگ درمانی را با نگاه مراقبت معنوی، با رابطه ای دو سویه مضمون کلام شاعران و واقعه عاشورا را در کاهش آلام و مصیبت های مردم استفاده کند.

شاعران آیینی با ارتقاء نگاه معرفتی، صبر بر مصیبت را از مهارت های سوگ درمانی رقم می زنند تا ضمن افزایش تاب آوری، صلابت و پایداری در مواجهه با از دست دادن عزیزان خود را باعث شوند.

سوگ درمانی معنوی با اشعار مرثیه، فرایند سوگ قابل تحمل تر و فرد با سرعت بیشتری به زندگی طبیعی خود بر می گردد.با استفاده از فرازهای عالی اشعار شاعران آیینی در نوحه و روضه ضمن ایجاد نشاط معنوی محملی برای ارتقای روحیه و صفات متعالی فرد سوگوار فراهم می گردد تا به جای جزع و فزع، شرایط از دست دادن عزیزان را ابتلا و امتحان و در راستای حکمت الهی بداند.