مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی سنتی و TRX بر برخی شاخص های اکسایشی و ضداکسایشی زنان مبتلا به دیابت نوع دو

بیماری دیابت نوع دو از شایع ترین بیماری های سوخت وساز شناخته شده در جهان و علت اصلی مرگ ومیر در بسیاری از کشورهاست که هر ساله افراد زیادی را درگیر می کند. هیپرگلیسمی مزمن ناشی از دیابت نوع دو موجب ایجاد فشار اکسایشی در مسیرهای مختلف بدن می شود، ازاین رو هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی سنتی و تمرین مقاومتی با وزن بدن (TRX) بر برخی شاخص های اکسایشی و ضداکسایشی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.

نمونه آماری پژوهش 30 زن مبتلا به دیابت نوع دو با رده سنی 40-55 سال بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه، تمرین مقاومتی (ده نفر)، گروه TRX (ده نفر)، گروه کنترل (ده نفر) قرار گرفتند. گروه های تجربی، تمرین مقاومتی سنتی و TRX را سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته با شدت 65-80 یک تکرار بیشینه اجرا کردند، درحالی که گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی در مدت زمان اجرای پژوهش شرکت نکرد. نمونه های خون سیاهرگ محیطی پیش از شروع تمرین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین از همه آزمودنی ها گرفته شد و برای بررسی سطح سرمی شاخص های  SOD, GPXو MDA استفاده شد. در این پژوهش از آزمون t همبسته برای بررسی تفاوت های درون گروهی و از تحلیل کوواریانس با استفاده از آزمون تعقیبی بنفرونی برای بررسی تفاوت های بین گروهی استفاده شد.

نتایج نشان داد پس از هشت هفته تمرینات مقاومتی سنتی و TRX افزایش معناداری در سطوح SOD و GPX در دو گروه تجربی مشاهده شد (05/0 >P). با این همه در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد، همچنین مقدار MDA پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون در هر دو گروه تمرینی مقاومتی سنتی و TRX کاهش معناداری نشان داد. نتایج تحلیل بین گروهی نشان داد که بین دو گروه تمرین مقاومتی و TRX بر شاخص های  SOD, GPXوMDA تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0>p).

بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت که احتمالا هر دو روش تمرینی می توانند در بهبود شاخص های اکسایشی (SOD  و  GPX) و ضداکسایشی (MDA) زنان مبتلا به دیابت نوع دو موثر باشند.