ارزیابی و مقایسه رفتار سازه ای اتصال نوین تیر- ستون خودمرکزگرای دارای میراگر اصطکاکی با اتصالات موجود

با توجه به تجربیات خرابی های گسترده اتصالات در دو زلزله Northridge و Kobe، می بایست توجه ویژه ای به طراحی ستون ها و اتصالات تیر- ستون (Beam-Column Connection) نمود. در این راستا عمدتا در قاب های خمشی با تضعیف تیر در فاصله ای مشخص از بر ستون و یا تقویت اتصال تیر- ستون، در دو انتهای تیر به عنوان یکی از اعضای اصلی سازه، مفاصل پلاستیک خمشی تشکیل می شود که این امر مستلزم تامین شکل پذیری لازم بوده و باعث بوجود آمدن تغییر شکل های ماندگار در این سیستم می شود. بنابراین تغییر شکل های ماندگار باعث آسیب دیدن اجزای اصلی اتصال شده و با توجه به حساسیت اتصالات جوشی تیر- ستون نسبت به بارهای لرزه ای، امکان ایجاد خرابی های ترد شامل ترک های بسیار ریز و شکست های بزرگ در مجاورت ستون وجود دارد. لذا برای رفع این نقایص و بهبود رفتار چرخه ای اتصالات، نوع جدیدی از اتصالات تیر- ستون خودمرکزگرای دارای میراگر پیشنهاد شده است که به بهبود شکل پذیری و خاصیت خودمرکزگرایی اتصال منجر می شود. در این مقاله رفتار سازه ای این اتصال نوین نسبت به سایر اتصالات موجود (اعم از اتصال خمشی جوشی، اتصال دارای کابل پس کشیده، اتصال دارای میراگر اصطکاکی و اتصال دارای میراگر فلزی تسلیم شونده) پس از انجام صحت سنجی های مورد نیاز، توسط نرم افزار ABAQUS مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفته است. با توجه به نتایج به دست آمده، مشاهده شد که این اتصال ضمن تامین جزییات اجرایی ساده، موجب حذف دریفت ماندگار و افزایش شکل پذیری شده و از رفتار فراارتجاعی اعضای اصلی جلوگیری کرده و اتلاف انرژی صرفا توسط صفحات اصطکاکی قابل تعویض انجام می گیرد.