مقایسه سطح فعالیت بدنی در کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم ایران برحسب جنسیت، مقطع تحصیلی، شدت اختلال و نوع اختلالات همبود

سطح فعالیت بدنی در کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم پایین تر از همتایان آنان است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه سطح فعالیت بدنی در کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم برحسب جنسیت، مقطع تحصیلی، شدت اختلال و نوع اختلالات همبود انجام شد.

روش پژوهش توصیفی تحلیلی بود. نمونه آماری پژوهش را 370 کودک و نوجوان با اختلال طیف اتیسم در سنین 8تا20 سال و از هر دو جنسیت تشکیل دادند. شیوه نمونه گیری به صورت خوشه ای چندمرحله ای بود. برای سنجش سطح فعالیت بدنی از پرسش نامه فعالیت بدنی برای کودکان (کراکر و همکاران، 1997) و پرسش نامه فعالیت بدنی برای نوجوانان (کوالسکی و همکاران، 1997) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (آنوا) و آزمون تعقیبی شفه در نرم افزار SPSS نسخه 23 در سطح معناداری 0٫05 صورت گرفت.

تفاوت معناداری میان سطح فعالیت بدنی دختران و پسران با اختلال طیف اتیسم وجود نداشت (0٫147=p). بین میزان فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم باتوجه به مقطع تحصیلی (0٫001>p) و شدت اختلال (0٫001>p) تفاوت معناداری مشاهده شد؛ اما بین سطح فعالیت بدنی باتوجه به نوع اختلالات همبود تفاوت معناداری وجود نداشت (0٫057=p). بین کودکان ابتدایی با نوجوانان متوسطه دوم (0٫010=p) و بین کودکان متوسطه اول با کودکان متوسطه دوم (0٫049=p) در میزان فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود داشت. بین کودکان و نوجوانان با اختلال اتیسم خفیف با کودکان و نوجوانان با اختلال اتیسم شدید (0٫036=p)، آسپرگر (0٫012=p) و سندرم رت (0٫002=p)، میان کودکان و نوجوانان با اختلال اتیسم متوسط با کودکان و نوجوانان با اتیسم شدید (0٫031=p) و آسپرگر (0٫006=p) و بین کودکان و نوجوانان با اتیسم شدید و آسپرگر (0٫046=p) در میزان فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود داشت.

براساس نتایج مطالعه، مقطع تحصیلی و شدت اختلال در میزان فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم موثر است.