تاثیر مهار بر رفتار اتصال FRP به بتن در روش های EBR و EBROG

استفاده از پلیمر مسلح شده با الیاف (FRP) در تقویت سازه های بتنی مکانیزم های گسیختگی متنوعی را در پی خواهد داشت، که متداول ترین آن جدا شدگی زود هنگام کامپوزیت FRP پیش از استحصال حداکثر ظرفیت کششی آن می باشد. استفاده از مهار های FRP یک روش موثر جهت به تاخیر انداختن یا حذف جدا شدگی ورق های تقویتی در مقاوم سازی ساختمان ها می باشد. این مطالعه عمق قرارگیری مهار، نسبت سطح مقطع مهار به سطح مقطع ورق تقویتی و تکنیک اتصال ورق FRP بر روی سطح را مورد بررسی قرار می دهد. برای اتصال ورق های تقویتی از روش نصب خارجی (EBR) و نصب خارجی روی شیار (EBROG) استفاده شد، تا تاثیر شیار بر عملکرد مهارهای FRP مورد بررسی قرار گیرد. در نمونه های تقویت شده به روش EBR با استفاده از مهارهای FRP، افزایش سطح مقطع مهار به جهت افزایش سطح اتصال ورق تقویتی و بخش باد بزنی مهار و توانایی در انتقال بهتر تنش، مقاومت اتصال را به طور چشم گیری افزایش می دهد؛ با این حال افزایش سطح مقطع تا سه برابر، توانایی حذف جدا شدگی ورق تقویتی را ندارد. در مقابل روش شیار زنی با تکنیک EBROG، جدا شدگی را حذف کرده و مقاومت اتصال را تا حدود 4/1 برابر نسبت به نمونه های شاهد و روش EBR افزایش می دهد.