تحلیل مراحل برقراری ارتباط مخاطب در «چیدمان دیجیتال تعاملی آیینه» با تکیه بر نظریه تحلیل چارچوب اروینگ گافمن

رشد فناوری های دیجیتال، رسانه های مختلف هنری را تحت نفوذ قرار داده و شیوه های ارایه اندیشه های هنرمندان را به روش های متفاوت میسر ساخته است. یکی از آنها، استفاده از فناوری های دیجیتال در چیدمان های تعاملی می باشد که با حضور موثر مخاطب، اثر هنری به اهداف خود دست می یابد. پژوهش حاضر سعی دارد با اتخاذ روش توصیفی-تحلیلی و شیوه جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای به تحلیل هنر چیدمان های دیجیتال تعاملی با تکیه بر «نظریه چارچوب» اروینگ گافمن بپردازد؛ همچنین چگونگی شکل گیری چارچوب در ذهن مخاطب و روند شکل گیری تمایل مخاطب به برقراری ارتباط با اثر هنری را مورد بررسی قرار دهد. فرض بر آن است، باتوجه به اینکه اثر هنر تعاملی نیاز به ورود مخاطب در بخشی از اثر برای تکمیل مفاهیم خود دارد، می تواند با نظریه چارچوب که فهم مخاطب و چگونگی انجام نقش مخاطب در زندگی اجتماعی را مورد بررسی قرار می دهد، انطباق داشته باشد. زیرا مخاطب در اثر هنر تعاملی در ابتدا شاهد برقراری ارتباط مخاطب دیگری با اثر می شود؛ سپس خود با توجه به چگونگی برداشت در چارچوب تعیین شده توسط اثر هنری قرار می گیرد و به ایفای نقش می پردازد. بنابراین در صورتی که مخاطب با اثری مواجه شود که قابل پیشبینی باشد، در نظریه چارچوب نخستین که ناظر به عنوان مشاهده گر ظاهر می شود، قابل تحلیل است؛ اما اگر مخاطب با اثری مواجه شود که قابل پیش بینی و چارچوب بندی نباشد، در واقع وارد مراحلی همچون راه حل یابی، داستان سازی و پیچیدگی تجربه در ذهن مخاطب نقش می بندد که این مراحل با گفتگوی مخاطبان قبلی که با اثر تعامل داشته اند، هدایت شود.