معناشناسی «زهد» در روایات اهل بیت علیهم السلام بر مبنای روش توشیهیکو ایزوتسو

یکی از صفات اخلاقی که آثار و نتایج بسیار ارزشمندی برای آن در کلام معصومان^ بیان شده، صفت «زهد» است؛ آنچه برای این وصف و بقیه اوصاف اخلاقی بسیار اهمیت دارد، فهم دقیق این اوصاف در کلام معصومان^ است. پژوهش حاضر با روش معناشناختی توشیهیکو ایزوتسو، به معناشناسی واژه «زهد» در روایات اهل بیت^ پرداخته است؛ «زهد» به عنوان کلمه کانونی برای میدان معناشناختی قرار گرفته و معنای اساسی و نسبی آن ارزیابی شده است؛ نتایج پژوهش، گویای این است که معنای اساسی زهد، «بی رغبتی» و «بی اعتنایی» است و این واژه به واسطه رفتن در میدان معناشناسی روایات، معنای نسبی جدیدی پیدا نکرده است، یعنی همان معنای «بی رغبتی» و «بی اعتنایی»، در روایات نیز لحاظ شده است؛ با این تفاوت که زهد قبل از ورود به این میدان، یک بی رغبتی صرف و طبیعی است ولی بعد از ورود به این میدان، به نوعی از بی رغبتی معرفتی و شناختی تبدیل شده که از یقین به خدا و آخرت سرچشمه گرفته و به برایت از آتش ختم می شود.