سبک اشعار دینی شیخ احمد وائلی

سبک شناسی یکی از شاخه های نقد ادبی است که از دانش زبان شناسی و بلاغت در تحلیل متن بهره می جوید و در بررسی نقدی و ادبی، بر سه عنصر اصلی متن، نویسنده و مخاطب تکیه می کند. این پژوهش که بر مبنای سبک شناسی ساختارگرا مبتنی است، می کوشد تا به کشف زوایای پنهان اشعار دینی شیخ احمد وایلی بپردازد و از این منظر، اشعار وی در سطوح زبانی، ادبی و فکری و با شیوه توصیفی-تحلیلی مورد کنکاش قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که اندیشه های اجتماعی و سیاسی شاعر در اشعار دینی وی تبلور یافته است و شاعر از اهل بیت (ع) و به ویژه پیامبر (ص) استفاده سیاسی و اجتماعی می کند. او شاعر مضمون و محتوا است و کلمات و عبارات ساده و در عین حال فخیم را برای تعبیر عقاید خود به کار برده است و به ندرت از اوزان عروضی خارج می شود. او تمایل خاصی به بیان خطابی دارد و سعی کرده است تا شعر دینی خویش را در خدمت نیازها و چالش های موجود در جهان اسلام قرار دهد. وی با آگاهی از مفاهیم و الفاظ قرآنی توانسته است تفکری قرآنی را به اشعار دینی خود ببخشد.