برآورد روند نوسانات پهنه های آبی فرسایش مبتنی بر سری زمانی تصاویر سنجش از دوری (مطالعه موردی: دریاچه نئور)

ایران کشوری با تنش آبی بالاست؛ به طوری که در اکثر حوضه های آن، بهره برداری از منابع آب در عمل از کل آب تجدیدپذیر سالانه آن بیشتر است. این شرایط کمیابی آب با نشانه هایی همچون فرسایش خاک، طوفان های گرد و غبار و خشک شدن تالاب ها و دریاچه ها می تواند توسعه پایدار را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. پایش دوره ای دریاچه ها به عنوان منابع آبی حساس، روشی کارامد برای حفظ این منابع آبی و مدیریت بهینه آنهاست. پژوهش حاضر با هدف آشکارسازی پهنه های آبی فرسایش طی دوره های کم آبی و پرآبی، سنجش دقت و صحت این پهنه ها با کمک شاخص های طیفی سنجش از دور و تحلیل علل این تغییرات در دریاچه نیور انجام شد. برای تشخیص توده آبی و غیر آبی، سه شاخص استخراج اتوماتیک آب (AWEISH)، اختلاف آب نرمال شده (NDWI) و اختلاف پوشش گیاهی نرمال شده (NDVI) طی یک دوره 32 ساله کم آبی و پرآبی بر روی تصاویر لندست 5 و 8 اجرا شد. میزان عملکرد هر یک از شاخص ها (صحت کلی و ضریب کاپا) در قالب الگوریتم ماشین بردار پشتیبان (SVM) و روش کمترین فاصله ارزیابی شد. نتایج پایش سه دهه تغییرات میانگین سالانه مساحت پهنه آبی دریاچه، روندی نزولی داشت. به طور کلی با توجه به هر سه شاخص آبی، مرز دریاچه در سال 2005 به طور میانگین بیشترین پیشروی را به سمت خشکی (13/4 کیلومتر مربع) داشت و در سال 2019، کمترین میزان پیشروی (21/2 کیلومتر مربع) را نشان داد. برای تحلیل هر چه دقیق تر این تغییرات طی سال های اخیر، داده های اقلیمی نزدیک ترین ایستگاه هواشناسی منطقه (سینوپتیک اردبیل) تجزیه و تحلیل شد و به خوبی توانست تاثیر نوسانات بارشی را بر روند تغییرات مساحت دریاچه نشان دهد.