تاثیر پیرشدگی بر خرابی رطوبتی مخلوط آسفالت گرم حاوی افزودنی وتفیکس و سنگدانه های گرانیتی و آهکی

پیرشدگی یکی از عوامل موثر بر خواص فیزیکی و شیمیایی قیر است. این عامل می تواند منجر به بروز خرابی رطوبتی در مخلوط آسفالتی گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثر پیرشدگی کوتاه مدت و بلند مدت بر مکانیزم های خرابی رطوبتی مخلوط آسفالت گرم حاوی وتفیکس با استفاده از روش پول آف می باشد. از دو نوع قیر با درجه عملکردی مختلف (PG 58-22 و PG 64-16) اصلاح شده با افزودنی وتفیکس و همچنین دو نوع سنگدانه (آهکی و گرانیتی) استفاده شد. ابتدا خواص ریولوژیکی قیرها و مشخصات فیزیکی سنگدانه ها تعیین شد و سپس ترکیبات شیمیایی سنگدانه ها از طریق آزمایش فلورسانس اشعه ایکس (XRF) به دست آمد. پس از اصلاح قیر با افزودنی وتفیکس، آزمایش پول آف برای تعیین مقاومت پیوستگی قیر و مقاومت چسبندگی قیر به سنگدانه بر روی نمونه های پیرشده و پیرنشده در شرایط خشک و مرطوب انجام شد. پیرشدگی کوتاه مدت منجر به افزایش مقاومت پیوستگی و پیرشدگی بلندمدت سبب کاهش مقاومت پیوستگی در شرایط مرطوب شد. بنابراین پیرشدگی بلند مدت منجر به کاهش عملکرد قیر در شرایط مرطوب و در نتیجه کاهش مقاومت روسازی در برابر خرابی رطوبتی می شود. همچنین در شرایط مرطوب پیرشدگی کوتاه و بلندمدت مقاومت چسبندگی را کاهش داد که سبب کاهش مقاومت رطوبتی روسازی آسفالتی نیز خواهد شد. اما افزودنی وتفیکس سبب افزایش مقاومت های پیوستگی بین 20-32 درصد و 26-48 درصد به ترتیب در حالت پیرشده کوتاه مدت و بلندمدت و همچنین افزایش چسبندگی بین 26-43 درصد و 38-57 درصد به ترتیب در حالت پیرشده کوتاه مدت و بلندمدت گردید. مقایسه تاثیرات پیرشدگی برای قیر پایه و اصلاح شده بر کاهش مقاومت چسبندگی و پیوستگی، بیانگر آن است که افزودنی وتفیکس نه تنها سبب از بین رفتن اثرات منفی پیرشدگی بر این پارامترها می شود، بلکه مقاومت قیر اصلاح شده را نسبت به قیر پایه در برابر خرابی رطوبتی بهبود می بخشد.