بازنمایی عروسک تا وانمودگی مانکن بر اساس مفهوم وانموده بودریار

بازنمایی یا تقلید با طرح مفهوم ارزش تقلید مسیله اای بنیادین در فلسفه ی افلاطون و ارسطو است. از نظر افلاطون بازنمایی تنها سایه ای از واقعیت را نشان می دهد ولی ارسطو با طرح بازنمایی (تقلید) به عنوان کنش انسان بعد بارزش تری به بازنمایی داد. با فاصله ی زمانی زیادی مفهوم وانمودگی در مقابل بازنمایی در آرا متخصصان مطرح شد که مهم ترین آن نظریه ی بودریار در باره ی وانمودگی است. در نظر بودریار بازنمایی به تدریج و با تغییر شرایط زیستی و تکنولوژیکی معاصر به وانمایی رسیده است، او مسیر بازنمایی تا وانمودگی را در چهار مرحله تعریف می کند که با شکل ارتباط با واقعیت سنجیده می شود و از بازتاب عمیق واقعیت به عدم ارتباط با واقعیت (وانموده) می رسد. در مقابل شباهت گاه نه چندان کامل در بازنمایی، وانموده ها نسخه هایی بسیار شبیه اما بدون ارجاع به واقعیت هستند که با تولید حادواقعیت مرتبه ای نازل تر اصل را می سازند. در مسیر بازنمایی پیکره ی نمایشی از گونه های ماسک و عروسک انواعی از بازنمایی نمایش داده می شود که از تقلید در عروسک های واقعگرایانه نخی تا شباهت در بخش هایی از صورت و بدن عروسک های دستکشی و میله ای و در نهایت بازنمایی نمادین در عروسک های انتزاعی متفاوتند ولی همگی نوعی بازنمایی هستند که بدون لزوم داشتن شباهت به واقعیت همگی به آن ارجاع دارند. ورود در آثار تادیوش کانتور، گویی مفهوم وانمودگی را جایگزین بازنمایی در تیاتر کرد. در این مقاله عروسک و مانکن در پنج ویژگی با یکدیگر مقایسه می شوند : تقلید و روایت، جان بخشی و عدم جان بخشی، شخصیت بخشی پویا و ایستا، نمایش زندگی در مقابل نمایش مرگ، نسخه معادل یا فراتر از انسان در مقابل نسخه فروتر انسان، نشان می دهد که بازنمایی عروسک در مقابل وانمودگی مانکن قرار می گیرد. این مقایسه ی تحلیلی و بر اساس نظریه بودریار وانمودگی مانکن در مقابل بازنمایی عروسک قرار می گیرد که گرچه شبیه به واقعیت است اما فروتر از نمونه ی انسانی می نماید.