مفاهیم بوم گرای فلسفه ی سوئدنبرگ در منتخب اشعار ویلیام بلیک

ویلیام بلیک - شاعر نامدار رمانتیک- مدت هاست که در میان منتقدان و نویسندگان بوم گرا، شاعری ناسازگار با محیط زیست و مشکلات مربوط به چالش های آن محسوب می شود و بسیاری از پیروان و حامیان محیط زیست ادعا کرده اند که او را نمی توان شاعری آگاه و علاقه مند به مسایل و مشکلات زیست محیطی دانست. درعین حال منتقدان دیگری نیز وجود دارند که کوشش می کنند برخی از بازنمایی ها و توصیفات منفی ویلیام بلیک از طبیعت و محیط زیست انسان را دست کاری کرده و یا نادیده بگیرند و نشان بدهند که او را می توان در خوانش های انتقادی زیست محیطی دوره حاضر ثبت کرد. مقاله حاضر بر دو مفهوم فلسفی اصلی «همانندی» و «درون روانگی» امانویل سویدنبرگ -فیلسوف سویدی- متمرکز است تا با استفاده از این دو معنا و مفهوم فلسفی، همبستگی و ارتباط طولانی مدت موجود میان نوع بشر و جایگاه و دیدگاه او نسبت به طبیعت در برگزیده سروده های ویلیام بلیک را کشف کند. سروده های منتخب بررسی شده در این نوشتار شامل قسمت هایی از «سرود اورشلیم»؛ «اورشلیم، ظهور آلبیون بزرگ» و «میلتون» است. بررسی این ایدیولوژی بوم گرا و خدامحور در منتخب آثار این شاعر بر پایه مفاهیم فلسفی سویدنبرگ وجود قوه آگاهی را تایید می کند که به نظر می رسد در پیشی گرفتن از آفریدگار و شکاف ظاهری ایجاد شده در آفرینش مهارت دارد، بنابراین رویکرد کمی سازی در خصوص طبیعت را واژگون می کند و ماهیت مستقل کیفیت هایی مانند هستی و آفرینش را بازیابی می کند و این گونه دیدگاه جدیدی در خوانش آثار این شاعر ارایه می شود.