مکان یابی مناطق مناسب پخش سیلاب با روش تصمیم گیری BWM (مطالعه موردی: حوزه آبخیز سدفرخی-خراسان جنوبی)

در دهه های اخیر، مشکلات ناشی از بروز خشکسالی ها از یک سو و سیلاب های مخرب از سوی دیگر، مدیران و دست اندرکاران مدیریت منابع آب کشور را بر آن داشته است که نسبت به اجرای طرح های پخش سیلاب و تغذیه مصنوعی اهتمام بیش تری داشته باشند. استفاده از سازه های بهره برداری آب به عنوان یکی از راهکارهای کاهش خسارت سیل همراه با بهینه سازی بهره برداری از سیلاب در احیای منابع طبیعی از دیرباز در نقاط مختلف جهان متداول بوده است. با توجه به این که می توان با طراحی و اجرای دقیق این اقدامات، احتمال بروز سیلاب و خسارات را به میزان قابل توجهی کاهش و سفره های زیرزمینی را تغذیه نمود. در این پژوهش از تلفیق سامانه های اطلاعات مکانی و روش بهترین-بدترین (BWM) برای تعیین مناطق مناسب پخش سیلاب استفاده شد. 12 معیار تاثیرگذار بر اساس نظر کارشناسان در منطقه برای پخش سیلاب شناسایی شدند و وزن هر معیار با استفاده از روش بهترین و بدترین حساب شد، که معیار نفوذپذیری با 33/0 بیش ترین تاثیر را در مکان یابی داشته است. لایه های اطلاعاتی در محیط GIS برای هر معیار آماده شد، در نهایت، با تلفیق لایه های اطلاعاتی کل منطقه برحسب معیارهای وزن دهی شده پهنه بندی شد. محدوده ها به پنج طبقه در طیف کاملا نامناسب تا کاملا مناسب تقسیم شد. نتایج نشان داد که بیش تر سطح محدوده در وضعیت کاملا نامناسب با مساحت 298725 هکتار، نامناسب با مساحت 21000، وضعیت متوسط با مساحت 14300 هکتار و مناطق مناسب و کاملا مناسب با مساحت 45811 هکتار است. هم چنین نفوذپذیری، شیب، و زمین شناسی به ترتیب با وزن های 5/0، 186/0 و 13/0 رتبه های اول تا سوم را کسب کرده اند.