مدل یابی اعتماد بین فردی زوجین براساس ظرفیت ذهنی سازی، حل تعارض و الگوی کاری درونی

اهداف:

 اعتماد یکی از مولفه‎ های بسیار مهم در دوام و کیفیت روابط زناشویی به حساب می‎ آید. بنابراین بررسی عوامل ارتباطی موثر بر آن اهمیت پیدا می‎کند. از این رو در این پژوهش به بررسی اثر ظرفیت ذهنی‎سازی زوجین بر اعتماد بین‎فردی آنان با نقش واسط ه‎ای شیوه حل تعارض و اثر تعدیل‎کنندگی الگوهای کارکرد درونی پرداخته شده است.

مواد و روش ها :

مطالعه از نوع کاربردی توصیفی بود. ارتباط میان متغیرها نیز توسط روش مدل‏یابی معادلات ساختاری بررسی شد. 349 نمونه از جامعه متاهلین سنین 18 الی 45 سال ساکن شهر تهران با حداقل 1 سال تاهل و مدرک تحصیلی بالاتر از دیپلم به روش نمونه ‏گیری دردسترس به سوالات پرسش نامه ‏های اعتماد بین‎فردی، پرسش نامه عملکرد بازتابی، پرسش نامه شیوه حل تعارض رحیم و پرسش نامه مقیاس‏های رابطه به صورت حضوری و مداد-کاغذی پاسخ دادند. داده ها برای تجزیه‎ و تحلیل در نرم ‏افزارهای آماری SPSS نسخه22 و Pls- نسخه 3 مورد استفاده قرار گرفتند. 

یافته ها :

شاخص های برازش مدل اولیه حاکی از همانند بودن مدل بود. بنابراین حذف مسیرهای غیرمعنی دار مقادیر حاصل برای شاخص ریشه میانگین مربعات یاقیمانده استاندارد=0/017، شاخص نکوی برازش =0/985 و شاخص تناسب بهنجار =0/386 نشان دهنده برازش مطلوب مدل نهایی پژوهش بود.

نتیجه گیری:

 اثر مستقیم ظرفیت ذهنی‏ سازی بر شیوه حل تعارض و اثر مستقیم شیوه حل تعارض بر اعتماد بین‏فردی در زوجین مورد تایید واقع شد. همچنین اثر مستقیم ظرفیت ذهنی‏سازی و اثر غیرمستقیم آن از طریق میانجی گری شیوه حل تعارض بر اعتماد بین‎فردی معنی دار شد. اثر تعدیل‎ کنندگی الگوهای کاری درونی نیز بر روابط ظرفیت ذهنی‏ سازی و شیوه حل تعارض، شیوه حل تعارض و اعتماد بین‎فردی، ظرفیت ذهنی‏سازی و اعتماد بین‏فردی بررسی شد که تنها اثر تعدیل‏کنندگی الگوی کاری درونی دل مشغول بر رابطه میان ظرفیت ذهنی‏سازی و شیوه حل تعارض زوجین معنادار شد.