برنامه ریزی فضایی مخاطرات اقلیمی بیابان و مناطق خشک و ارایه راهبردهای آن

دانستن درباره بیابانهای ایران از آن حیث اهمیت دارد که شرایط جغرافیایی و اقلیمی بیابان خود به خود، هیچگاه رو به گسترش نبوده و نیست. آنچه بیابان ها را گسترش می دهد رابطه ای است که از نظر طبیعی مناطق بیابانی با محیط پیرامون خود دارند. تغییر اقلیم در طی چند دهه اخیر سبب شده است که مخاطرات اقلیمی در مناطق بیابانی خسارات جانی و مالی زیادی به بار بیاورد. هدف از این پژوهش برنامه ریزی فضایی مخاطرات اقلیمی به منظور کاهش خسارات آن ها در مناطق بیابانی می باشد. این تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی و به لحاظ روش کاربردی می باشد. در ابتدا به شناسایی مهمترین مخاطرات اقلیمی در مناطق بیابانی پرداخته شد. سپس با استفاده از نظر کارشناسان و مصاحبه با آنان مهمترین معیارها و راهبردها در جهت کاهش خسارات مخاطرات اقلیمی در مناطق بیابانی شناخته شدند. نتایج نشان داد خشکسالی، افزایش شدت دما، بارش سنگین و کوتاه مدت، یخبندان ریزگردها و طوفان شن و ماسه و سیلاب ها مهمترین مخاطرات اقلیمی در طی چند سال گذشته شناسایی شدند. در این تحقیق هزینه – سود، مشارکت مردمی، ابزارهای تکنولوژی و علمی در دسترس، فشارهای سیاسی و اجتماعی، تناسب و سازگاری با محیط زیست، مدیریت سنتی و دانش بومی، درآمدهای نفتی دولت، مدیریت های موقتی، مشکلات مربوط به نوآوری و تغییر روش ها، راحت طلبی های سیستم های اداری دولتی علی بوده و زمان، زیبایی چشم انداز، منابع انسانی متخصص، مسایل اورژانسی ناشی از مخاطرات اقلیمی معلول به حساب می آیند. نتایج نشان می دهد، که تصویب قانون جدید و جامع مرتبط با مخاطرات اقلیمی مهمترین راهبرد حقوقی می باشد.