اثر سه برنامه تمرین مقاومتی، تمرین مقاومتی- راه رفتن به جلو و تمرین مقاومتی- راه رفتن به ‏عقب بر عملکرد‎ ‎قلبی و جسمانی مردان میان سال

تمرین راه رفتن به عقب در مقایسه با راه رفتن به جلو در ترکیب با تمرین مقاومتی و اثر تداخلی آنها کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر سه برنامه تمرین مقاومتی، ترکیبی راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب بر عملکرد جسمانی و قلبی در مردان میان سال بود.در یک طرح تحقیق نیمه تجربی، 48 مرد میان سال (میانگین سنی 4.3 ± 56.5 سال، میانگین وزنی 4.9 ± 79.4 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی 2.9 ± 27 کیلوگرم بر مجذور قد) به مطالعه دعوت و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: گروه 1) تمرین مقاومتی (8 نفر)، گروه 2) تمرین مقاومتی هوازی راه رفتن/ دویدن رو به جلو (10 نفر)، گروه 3) تمرین مقاومتی- هوازی راه رفتن/ دویدن رو به عقب (11 نفر) و گروه 4) کنترل (9 نفر). تمرینات به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. چهل و هشت ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، اکوکاردیوگرافی به منظور ارزیابی عملکرد قلبی (; LVEDD, Tricuspid Annular Plane Systolic Excursion; TAPSE, End Systolic Volume; ESV, Ejection Fraction; EF, Resting Heart Rtae; RHR) و آزمون قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی صورت گرفت. داده ها توسط روش آماری آنالیزواریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری p<0.05 با استفاده از توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج تحقیق حاکی از آن بود که علی رغم بهبود ظرفیت هوازی (در گروه یک، دو، سه و چهار به ترتیب: 6.1، 8.4، 7.5 و 1.3 درصد) و قدرت عضلانی (در گروه یک، دو، سه و چهار به ترتیب 5.5، 2.1، 3.8 و 1.1- کیلوگرم) (P<0.05)، در هیچ یک از متغیرهای عملکرد قلبی تفاوتی بین و درون گروه ها وجود نداشت. به عبارتی تمرینات ورزشی تاثیر معنی داری بر متغیرهای عملکردی قلبی نداشت (P>0.05). در مردان میان سال سالم، هشت هفته تمرینات ترکیبی مقاومتی هوازی صرف نظر از نوع تمرین هوازی (راه رفتن رو به جلو یا راه رفتن رو به عقب) هر چند باعث بهبود عملکرد جسمانی می شود، اما اثری بر عملکرد قلبی ندارد. احتمالا مدت یا شدت تمرینات برای اثرگذاری بر این متغیرها کافی نبوده است که در تحقیقات آینده می تواند مد نظر قرار گیرد.