بررسی مفهوم «حیوانیت» در سووشون سیمین دانشور

سووشون را باید از زبان حیوان خواند. جایی که زبان انسانی از تکلم فرومی ماند، آوای حیوان است که «می ماند». زنانگی و حیوان، زری و سحر و مادیان، یوسف و آنچه ادامه سوژه مردانه اوست را، به پرسش می خواند. کودکی و جنون و زندان، همان هایی که تن به دلالت و ایده باوری نمی دهند، تن هایی اند که در میل و بی معنایی خویش، حیات را تجربه می کنند. حیاتی که با زندگی یوسف، مرگ بود و با سووشونش، «حیوانیت» دوباره به روح زری باز خواهد گشت. نگارنده در این پژوهش در تحلیل شخصیت شناسی و عناصر رمان سووشون، از آرای دلوز و متفکرانی که در مغناطیس اندیشه پست مدرنیستی او می گنجند، بهره برده است. نهایت آن که همان آرزوی دیرینه ای که سیمین در خاطرات کودکی اش به آل احمد واگویه کرده بود: «همیشه عاشق یک اسب بودم!».