رویارویی متن نشینان و حاشیه نشینان: نژادگرایی فرهنگی در تبریز

در بررسی های مردم شناختی حاشیه نشینان فقیر شهری کمتر به رویارویی متن نشینان با حاشیه نشینان پرداخته شده است. در این مقاله شیوه های برخورد متن نشینان، اعم از مردم عادی و مسیولین نهادها را با مردمان محله حاشیه نشین قپانلار در شهر تبریز بررسی می کنم. داده های مقاله بر مبنای کار میدانی مردم نگارانه ای تکیه کرده که بین سال های 1394 تا 1399 و نیز 1402 در میان مردمان محله و همچنین در جلسات نهادهای رسمی انجام داده ام. گردآوری داده ها بر اساس فنون پژوهش میدانی شامل مشاهدات، گفت وگوها و مشارکت یا حضور در زندگی روزانه و نیز بررسی های آرشیوی صورت گرفته است. مسیر کلی فهم نظری مسیله رویارویی متن نشینان و حاشیه نشینان را با الهام از مفاهیم نژادگرایی میشل فوکو، زیست مشروعیت دیدیه فاسین، و کشمکش نمادین پیر بوردیو پرورانده ام. مطالعه مردم شناختی من نشان می دهد که این رویارویی اساسا از طریق فرایندهای نامیدن و طبقه بندی آن ها شروع می شود، با هدف قضاوت در مورد ارزش زندگی. من مفهوم نژادگرایی فرهنگی را پروراندم تا نشان دهم که چگونه روستاییان حاشیه نشین در قالب نژاد پست تعریف می شوند. زندگی حاشیه نشینان با چهار فرایند از طریق بیرونی یان بی ارزش می شود: خشونت نام ها، به رسمیت نشناختن، تبعیض نهادی و تضاد هابیتوس ها. اگر اقتصاد سیاسی فقر نیاکانی و بازنده شدن در اصلاحات ارضی دولت، محرک اصلی عزم لازم برای سفر اجباری یا جلای وطن روستاییان بودند، نژادگرایی فرهنگی تهدیدگر مشروعیت زیستن، این سفر را ناکام گذاشت.