بدن مندی، پارادایمی نوین در مباحث انسان شناختی/پدیدارشناسی فرهنگی از نگاه توماس سورداس

در این نوشتار کوشیده ایم از خلال آشنایی با توماس سورداس، نظریات و کارهایش، مفهوم بدن مندی و جایگاه آن را در میان رویکردهای انسان شناختی و جامعه شناختی بهتر درک نماییم. درک جهان بدن مند، کشف دوباره ی خود و جهان در تکینگی مادیت تنیده با معنای آن است. بازگشت دوباره به جهان به همان اندازه که لذت یادآوری پیوستگی جهانی است که در تکینگی خود چیزها را در گسست از خویش برمی نهد، به همان اندازه مواجهه ای پیچیده با بیگانگی همزمان نزدیک دیگری است. مواجهه بدنمند با جهان و دیگری، از سوی دیگر، یکی از چالش های نوشتن این مقاله نیز بوده است؛ این دشواری در بیان و معرفی دیگری در مقام انسانی دیگر، سورداس، با تاریخ و موقعیتی منحصربه فرد دوچندان می شود و عدم تجربه نزدیک و هم تاریخی بدن ها، شناخت ما را به مفاهیم و شباهتهای تجربی محدود می سازد. هدف از این نوشتار درک مفهوم بدن مندی در معنای فلسفی و نظری اش و مواجهه با آن به عنوان پارادایمی هستی شناختی و روش شناختی در مطالعات انسان شناسی و جامعه شناسی است. از این رو نخست به مفهوم بدن مندی و ریشه های فلسفی و نظری آن پرداخته شده است؛ سپس ابعاد روش شناختی آن از دیدگاه سورداس بیان شده و در نهایت به معرفی سورداس، پژوهش ها و آثارش پرداخته ایم. سورداس از آن رو اهمیت دارد که بدن مندی را به مثابه ی پارادایمی می بیند که ما را به شناختی منسجم تر و کلی تر از انسان و جهان فرهنگی و مصایب اش می رساند. سورداس همچنین صورتبندی منسجمی از «پدیدارشناسی فرهنگی» در پارادایم بدن مندی، به عنوان روشی پدیدار شناختی در پژوهش های انسان شناختی و فرهنگی ارایه می دهد.