رابطه دینداری و مزاحمت برای زنان: تحلیل سیستمیک از مزاحمت برای زنان در شهرهای ایران

یکی از اشکال خشونت علیه زنان که توسط افراد غریبه، در بیرون از محیط خانواده و در مکان های عمومی رخ می دهد، مزاحمت برای زنان است. بخش اعظم تحقیقات انجام شده داخلی در حوزه خشونت علیه زنان، به خشونت های خانگی اعمال شده توسط شوهران پرداخته اند و به موضوع مزاحمت های خیابانی و جنسی، توجه کمتری شده است. نظر به شیوع مزاحمت های خیابانی در برخی شهرهای کشور و آمار گسترده این پدیده در گزارش های محققان (و تا حدودی بزرگ نمایی آن) و نبود تحقیقی در سطح سیستمیک (کلان) در شهرهای ایران، هدف از انجام این پژوهش، مطالعه رابطه بین میزان  مزاحمت های خیابانی با میزان دین داری و نوع مذهب در شهرهای کشور است. روش تحقیق روش تطبیقی درون کشوری است و از داده های پیمایش ملی  وضعیت اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی جامعه ایران که در 426 انجام یافته  است، بهره برده است. تحقیق نشان داد: چهار شاخص میزان اقامه نماز، میزان باور به حضور خداوند، میزان داشتن مرجع تقلید و ناهمنوایی در شهرها بر میزان مزاحمت برای زنان اثرگذار هستند و همگی آنها تاثیر معکوسی بر مزاحمت دارند. برخورد با ناهمنوایی اجتماعی بر میزان مزاحمت برای زنان تاثیر کاهنده دارد. میانگین میزان مزاحمت برای زنان در شهرهای سنی نشین بالاتر از شهرهای شیعه نشین است. تاثیر هویت ایرانی و اسلامی در شهرهای کشور بر میزان مزاحمت برای زنان کاهنده و تاثیر هویت غربی بر میزان مزاحمت برای زنان افزاینده است. با افزایش میزان مزاحمت برای زنان در شهرها، عضویت در گروه های مذهبی (انجمن اسلامی، بسیج و هییت های مذهبی) بیشتر می گردد.