بررسی انتقادی «زیست- جهان معنوی» در اندیشه کارن آرمسترانگ و تنزین گیاتسو

اندیشه آرمسترانگ و گیاتسو با استناد به تعالیم دینی و به منظور ارایه اندیشه معنوی برای حل بحران های اجتماعی و تحقق سعادت شکل می گیرد؛ هدف این مقاله نیز، سنجش این رهیافت تحت عنوان «زیست - جهان معنوی» است و پرسش اینکه، تحلیل آنها از زیست - جهان به منزله رهیافتی فراگیر برای وصول به سعادت دربردارنده چه کاستی هایی است؟ بدین سان، آنها بر مسایل مشترکی نظیر: اعتنا به چالش های جهانی، اقتباس از دین و عدم تعهد به دین توجه دارند؛ لکن، آرمسترانگ به زیستن در پرتو «شفقت» و گیاتسو، به زیستن در پرتو «شادی» تاکید دارند. توامان، ناظر به زیست - جهان معنوی معتقدند که شفقت یا شادی مقصود سعادت است؛ لکن تقریر آنها دست کم با دو اشکال مواجه می شود؛ نخست، در استناد به باورهای دینی - در مقام اثبات اندیشه خود- دچار سوءبرداشت از حقیقت دین می شوند. دوم، استتناج آنها از خوشبختی ناقص است؛ چراکه به تمام جوانب سعادت توجه ندارند. خوشبختی در اندیشه آنها به آرمان هایی مندرج در زندگی دنیوی تنزل می یابد و یا به ارایه دیدگاه های مثبت و امیدبخشانه در برابر شرایط سخت زندگی محدود می شود. در واقع، آنها سعادت را در سروسامان دادن به بحران های اجتماعی تقلیل می دهند و از دیگر امکانات و اهداف انسانی غفلت می کنند.