چگونگی شکل گیری مکتبی نوین در اقتصاد مبتنی بر جامعیت تفکر علمی

سیر تطور مکاتب اقتصادی با بن انگاره های عینیت گرایی (مکتب مرسوم)، ذهنیت گرایی (مکتب اتریش)، کل گرایی (مکتب تاریخی آلمان) و نهایتا جمع گرایی یا اصالت جمع (مکتب نهادی) نشان می دهد که به رغم توسعه هر مکتب در تکمیل و تکامل مکاتب پیش از خود و تلاش برای حل مسایل مبتلابه انسان در تعاملات اجتماعی- اقتصادی، همچنان این مکاتب به لحاظ تیوریک دارای نواقصی اساسی می باشند. همچنین شواهدی از دنیای واقع با استناد به ادله چندی از اندیشمندان به نام نظیر هوسرل، میسز، هانا آرنت و غیره نشان می دهد که انحراف نظام سرمایه داری و ایدیولوژی حاکم بر آن، عامل اقتدارگرایی و خودکامگی قدرت های بزرگ و به دست گرفتن صحنه ی نمایش زندگی بشری شده است، لذا ضرورت شکل گیری پارادایم و مکتبی نوین در اقتصاد اجتناب ناپذیر است. آن هم برای انسانی که از یک سو بنا به سرشت فی نفسه اش، آراسته به عقل و برهان و همزاد با جامعیت آزادی و خود سالاری است و از سویی دیگر با نا اطمینانی و عدم تعین مواجه است و دقیقا از همین رو، مکتب نوین باید بتواند همچون فرم و شاکله ای هدایتگر، مرزهای حایل میان حق و باطل را تعیین نموده و صراط مستقیم را به او بنمایاند؛ مابقی انتخاب خود انسان است که بر فجور یا تقوی، خیر یا شر قرار گیرد و رفتار و کردار خود را متناسب با آن هدایت نماید. مرتبط با این فضای فکری، پیش تر به زمینه ی شکل گیری اولین مکتب اقتصادی از عصر تاریک تا انقلاب فکری فرهنگی و سپس تجربه گرایی پرداخته شد و در این مجال فرصتی پدید آمد تا با ترسیم نقشه راه مبتنی بر جامعیت تفکر علمی بتوان با گذر از تحلیل پدیده ها در سطح ظواهر (روابط علی) به تفکر و تامل در جوهره و باطن نهفته در پس ظواهر پرداخته شده و در نهایت با وحدت بخشی به دستاوردهای حاصل از این دو مرحله، زمینه خلق ایده و اندیشه ای جدید با تکیه بر نگرش سینتتیک فراهم گردد. حاصل تجرید تمام تلاش ها نشان می دهد که هنر، اصول معرفت نفس و تجلی ظرفیت های وجودی (جامعیت نبوغ) در حکم ارکان شکل دهنده به شاکله مکتبی نوین حول جامعیت مفهومی فرا ذهنی از آزادی، الزامی است. هنر به عنوان نمادی از آزادی و عامل انفصال از تعلقات مادی که به نحوی پیشینی با بهره گیری از الهام و شهود مسیری جدید برای خلق و خلاقیت ورای اراده ی انسانی به پیش می گذارد؛ اصول معرفت نفس و عقل عملی ناب که معنا بخش و استحکام دهنده به آزادی و هنر بوده و تجلی بخش آن دسته از استعدادها، توانمندی ها و نبوغ به ودیعه گذارده شده در وجود انسانی است که مستعد به فعلیت رسیدن اند. آمیخته ساختن این سه مورد، عیار، سنجه و معیاری را به دست می دهد که قادر است هرآنچه در تناسب و سازگاری با آن است را در مقتضیات، کردار و رفتار به کار گرفته و هرآنچه باطل و ناحق است را از بنیان و ماکزیم فردی و اجتماعی به کنار بگذارد.