تاثیر آفت کش کلرپیریفوس بر ماهی تیلاپیا (Oreochromis niloticus) مقاوم شده با پربیوتیک قارچ صدفی (Pleurotus ostreaus)

وجود آلاینده ها در اکوسیستم های آبی سبب آسیب های بافتی در ماهیان می شود. در بعضی موارد اثرات تخریب آفت کش ها روی موجودات غیر هدف (آبزیان) نسبت به موجودات هدف (آفات) بیشتر است که این خود سبب مرگ ومیر سریع تر و بیشتر آبزیان می شود، از این رو استفاده از محرک های ایمنی بسیار ضروری به نظر می رسد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر سطوح مختلف پره بیوتیک قارچ صدفی (Pleurotus ostreatus) بر شاخص های بافت شناسی ماهی تیلاپیا (Oreochromis niloticus) مواجهه شده با سم کلرپیریفوس بود. این تحقیق در پاییز 1397 انجام شد. به همین منظور تعداد 120 بچه (ماهی) تیلاپیا به مدت 42 روز در 4 تیمار تقسیم شدند. سپس به هرکدام از گروه ها غلظت 5/0 ppm سم کلرپیریفوس به مدت 16 روز اضافه شد. در پایان دوره ماهیان توسط محلول بیهوش کننده گل میخک (220 میلی گرم بر لیتر) بیهوش شده و بافت کبد و آبشش آن ها برای مطالعات بافت شناسی جدا گردید. نتایج نشان داد تیمارهایی که در معرض 5/0 ppm سم کلرپیریفوس (شاهد سم زده و بدون پره بیوتیک) بودند. بیشترین اثر تخریب را در بافت کبد و آبشش داشتند. ولی تیمارهای ترکیبی پره بیوتیک قارچ صدفی و سم کلرپیریفوس منجر به بهبود آسیب ساختاری بافت ها شدند که نشان دهنده سم زدایی است و همچنین غلظت 2/0  pptقارچ صدفی بهترین عملکرد را  در برابر آسیب های بافتی کبد و آبشش  ماهی تیلاپیا داشت که نشان دهنده  بهبود مقاومت بافتی بود.