ارزیابی روش های تدریس فارماکولوژی در دانشکده های پزشکی: مروری انتقادی
تدریس بسیاری از درس های علوم پایه و بالینی در دانشکده های پزشکی در طول چند دهه اخیر دچار تغییر و تحولات بسیاری شده است. در این راستا درس فارماکولوژی به عنوان یکی از مهم ترین درس های پزشکی و یکی از مهم ترین ابزارهای درمان با ویژگی های منحصر به فرد خود مانند گستردگی زیاد و لزوم یادگیری کامل توسط دانشجویان از برجسته ترین درس های پزشکی به حساب می آید و لازم است هر دانشکده پزشکی اطمینان حاصل کند که فارغ التحصیلانش به خوبی این درس را آموخته اند و مهارت شناخت و به کارگیری این دانش را در درمان بیماران به بهترین شیوه کسب کرده اند. در این راستا بر آن شدیم تا با بررسی شیوه های موجود تدریس فارماکولوژی و نقد آنها بهترین روش های آموزش فارماکولوژی را مطرح کنیم.
در این مقاله با توجه به روش های مرسوم آموزش از کلمه های کلیدی نوع روش و فارماکولوژی با بررسی مقاله های چاپ شده در پایگاه های اطلاعاتی پزشکی PubMed، Science Direct و در نهایت Google scholar و همچنین مراجعه به اطلاعات موجود در سایت دانشگاه ها استفاده شده است. شیوه های تدریس و مزایا و معایب هرکدام توضیح داده شدند.
با توجه به شش روش مرسوم آموزش در پزشکی، قدیمی ترین شیوه آموزشی یعنی تدریس سنتی در بسیاری از دانشگاه های دنیا استفاده می شود و شیوه های جدیدتر بعد از آن مانند یادگیری یکپارچه و یادگیری های بر اساس تجربه های بالینی مانند یادگیری مبتنی بر مسئله و یادگیری مبتنی بر مورد در تدریس فارماکولوژی به خوبی در دانشگاه های دنیا با رتبه های گوناگون استفاده می شوند. روش یادگیری مبتنی بر پرسش و یادگیری چندحرفه ای نیز قابلیت استفاده را دارند، ولی اجرای آنها کمی پیچیده تر است و نیاز به پشتیبانی قوی ای دارند.
در منظر پویای آموزش فارماکولوژی پزشکی، آرایه ای متنوع از شیوه های تدریس نمایان است که هر یک ویژگی ها و نکته های قابل توجه خود را دارند. رویکردهای سنتی مبتنی بر سخنرانی بنیان را فراهم می کنند و یادگیری تجربی و تعامل با بیمار مفاهیم تئوری را با عمل پیوند می زنند و مدل های همکارانه، تیم کاری و مراقبت جامع از بیمار را فراهم می کنند، در حالی که استراتژی های تقویت شده با تکنولوژی به نیازهای نسل دیجیتالی پاسخ می دهند. در نتیجه استفاده از همه روش ها کارآمدی خاص خود را دارند و بسته به جغرافیا و فرهنگ و سطح توسعه یافتگی هریک از شیوه ها مزایای خود را دارند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.