گذار از الگوی کلاسیک کنش تروریستی به پسامدرن (مطالعه موردی: ایران)

در مقاله حاضر، ضمن توضیح چیستی «تروریسم پسامدرن»، به تبیین تحول الگوی کنش تروریستی در جامعه ایرانی در گذار از الگوی کلاسیک (از دهه 40 تا 60 ه. شمسی) که مصداق بارز آن «سازمان مجاهدین خلق» بود، به پسامدرن (از انتهای دهه 70 شمسی تا کنون) که مصادیق آن را می‏ توان گروه‏ هایی همچون «ری‏استارت»، «تندر» و «ایرانارشیسم» دانست و تکنیک ‏های متناسب با «ضد تروریسم پسامدرن» در چارچوب مطالعات تروریسم می‏ پردازیم. در مقام تعریف عملیاتی و در واقع، فرضیه مقاله، می ‏توان گفت ویژگی‏ هایی که تروریسم پسامدرن را از گونه‏ های پیشین تروریسم متمایز می‏ کند، عبارتند از هویت‏ محوری در مقام انگیزه، جهانی‏ بودن در مقام گستره عمل و شبکه ‏ای ‏بودن و مجازی‏ بودن در مقام سازمان‏دهی.بر این اساس، مقاله در مقام سازمان‏دهی به دو بخش مشخص تقسیم می‏ شود. بخش نخست، به تبیین تعابیر، تعاریف و الگوهای کنش تروریستی اختصاص دارد و بخش دوم به شرح تحول الگوی کنش تروریستی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در دوران جمهوری اسلامی می‏ پردازد. روش پژوهش در این مقاله تبیینی، روش گردآوری داده ‏ها کتابخانه ‏ای و روش تجزیه و تحلیل داده‏ ها، کیفی است. روش پژوهش تبیینی است؛ چراکه مقاله در پی پاسخ به پرسش در خصوص چرایی و چگونگی گذار از تروریسم کلاسیک به تروریسم پسامدرن در جامعه ایرانی است. روش تجزیه و تحلیل داده ‏ها نیز کیفی است؛ چراکه بخش عمده ای از مطالعات مربوط به تاثیر ایدئولوژی، دین، فرهنگ، سیاست، اخلاق و مانند آن را که بر رفتار انسان تمرکز دارند، تنها می توان با استفاده از روش تجزیه و تحلیل کیفی و عقلی، تجزیه و تحلیل کرد و مقاله حاضر نیز چرایی و چگونگی تحول الگوهای کنش تروریستی در جامعه ایرانی را از طریق تحلیل تاثیرگذاری مقولات ایدئولوژیک و معناپایه تبیین کرده و توضیح می ‏دهد.