مقایسه اثر درمان ترکیبی آهن زداها (دفروکسامین دفریپرون، دفروکسامین دفرازیروکس) با دفروکسامین و دفرازیروکس به تنهایی در بیماران بتا تالاسمی ماژور شهر یاسوج

مصرف آهن زداها برای بیماران بتا تالاسمی ماژور امری ضروری و حیاتی است. این مطالعه با هدف تعیین عوارض و علائم بالینی و آزمایشگاهی مونوتراپی و درمان ترکیبی آهن زداها در بیماران بتا تالاسمی ماژور شهر یاسوج انجام شد.

در مطالعه مقطعی- توصیفی- تحلیلی حاضر، 103 بیمار مبتلا به بتا تالاسمی ماژور شهر یاسوج طی سال های 1401-1400 مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از جمع آوری اطلاعات دموگرافی، بالینی و آزمایشگاهی بیماران، نتایج به صورت میانگین ± انحراف معیار و درصد گزارش شدند. درجه اختلاف آماری بین نسبت ها با استفاده از آزمون کروسکال- والیس با استفاده از 20 SPSS انجام شد.

میانگین سن بیماران 34/8 ± 74/24 سال بود. 4/54 درصد (56= n) جمعیت مورد مطالعه را مردان و 6/45 درصد (47= n) را زنان تشکیل دادند. میانگین فریتین در بین گروه های مختلف مطالعه از نظر آماری تفاوت معناداری داشت (028/0= p). بیمارانی که دفروکسامین مصرف می کردند، بیشترین میانگین فریتین سرم را نشان دادند (3397 ± 5/5925 نانوگرم) و بیمارانی که دفروکسامین را به همراه دفریپرون یا دفرازیروکس مصرف می کردند نسبت به مصرف دفروکسامین به تنهایی، میانگین فریتین پایین تری داشتند (به ترتیب 2560 ± 3348 و 3322 ± 4269 نانوگرم). در پی مصرف آهن زداها، 6/47 درصد بیماران (49= n) بدون عارضه بالینی و 4/52 درصد (54= n) دارای حداقل یک عارضه بودند.

نتایج مطالعه نشان داد، دفروکسامین می تواند به صورت ترکیبی با داروهای خوراکی تاثیر بسیار زیادی در کاهش رسوب آهن و میزان فریتین سرم داشته باشد.