بررسی اثر ضد التهابی آستاگزانتین بر مهار TLR4 و برخی سایتوکاین‫های التهابی در سلول ماکروفاژی

هدف : 

آستاگزانتین کاروتنویید طبیعی با آثار فارماکولوژیک مختلف می باشد. مکانیسم مولکولی اثر ضد التهاب این ترکیب چندان مشخص نیست. هدف این مطالعه، بررسی نقش TLR4 و سایتوکاین‫های التهابی IL-1, IL-6, TNFα  در بروز اثر ضد التهابی آستاگزانتین در ماکروفاژها می‫باشد. 

مواد و روش ‫ها: 

سلول‫های ماکروفاژی RAW264.7  با LPS القای التهاب شدند. دوزهای 100،50،25 میکرومولار از آستاگزانتین برای تیمار سلول‫ها به‫کار برده شد. میزان بیان ژن TLR4  به روش RT-PCR در دو زمان 24 و 48 ساعت پس از القا با LPS  اندازه گیری شد. سطح سایتوکاین‫های IL-1, IL-6, TNFα با کیت الایزای ساندویچی اندازه‫گیری شد. از آزمون‫های آماری و تست ANOVA یک طرفه برای آنالیز داده‫ها استفاده شد. 

LPS باعث افزایش میزان بیان ژن TLR4  در هر دو زمان 24و 48 ساعت پس از القا شد p<0.001)) که آستاگزانتین با هر سه دوز به‫طور معنی‫داری آن را کاهش داد (p<0.001). سطح سایتوکاین‫های IL-1, IL-6, TNFα در سلول‫های ماکروفاژی القا شده با LPS افزایش یافته بود (p<0.05) که دوزهای50 و 100 میکرومولار آستاگزانتین باعث کاهش معنی‫دار سطح سایتوکاین‫ها شد.

 آستاگزانتین با کاهش میزان بیان TLR 4 که در شرایط التهابی افزایش بیان پیدا می‫کند باعث کاهش تولید سایتوکاین‫های التهابی  IL-1, IL-6, TNFα که در مسیر سیگنالیگ آن قرار دارند، می‫شود. با توجه به اثر ضد التهابی آستاگزانتین و عوارض داروهای ضد التهاب کنونی، آستاگزانتین دارای پتانسیل بالا جهت درمان بیماری‫های التهابی مزمن می‫باشد.