تدوین مدل پیشرفت تحصیلی دانشجویان آموزش از دور بر اساس درگیری تحصیلی والدین با نقش واسطه ای ارزش تکلیف، احساس تعلق به دانشگاه و تلاش تحصیلی

هدف این تحقیق ارائه الگوی پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانشجویان آموزش از دور بر اساس درگیری تحصیلی والدین با نقش میانجی ارزش تکلیف، احساس تعلق به دانشگاه و تلاش تحصیلی بود. نمونه مورد مطالعه 300 دانشجوی کارشناسی دانشگاه پیا م نور مرکز خوی در سال تحصیلی 1403-1402 بودند، که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای متشکل از خرده مقیاس ارزش تکلیف (پینتریچ و همکاران، 1991)، احساس تعلق (وانگ، وایت و اکلز، 2011)، تلاش تحصیلی (دوپیرات و مارین 2005) و خرده مقیاس درگیری تحصیلی والدین بود. پیشرفت تحصیلی نیز از طریق درج سوالی در خصوص معدل تحصیلی دانشجویان از طریق خودگزارش دهی مورد سنجش قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از طرح های پیشرفته همبستگی(تحلیل مسیر) استفاده شد. نتایج پژوهش به طور کلی نشان داد که رابطه درگیری تحصیلی والدین و پیشرفت تحصیلی دانشجویان آموزش از دور، تحت تاثیر ابعاد درگیری تحصیلی عاطفی و رفتاری است. به گونه ای که اثر مستقیم درگیری تحصیلی والدین بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان مورد تایید واقع نشد اما درگیری تحصیلی والدین از طریق احساس تعلق به دانشگاه، ارزش تکلیف و تلاش تحصیلی اثر غیرمستقم مثبتی را بر پیشرفت تحصیلی نشان داد. در رابطه با اثر مستقیم متغیرهای پژوهش بر پیشرفت تحصیلی بیشترین اثر مثبت مربوط به تلاش تحصیلی بود. هم چنین ارزش تکلف نیز بیشترین اثر مستقیم مثبت را بر روی تلاش تحصیلی، و درگیری تحصیلی والدین نیز بیشترین اثر مستقیم را بر ارزش تکلیف نشان داد. درمجموع تحقیق نشان داده شد که درگیری تحصیلی والدین اثر غیر مستقیمی بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان آموزش از دور دارد.