مقایسه تاثیر داروهای آنتی کواگولان خوراکی و تزریقی در میزان خونریزی در بیماران تحت جراحی های ژنیکولوژیک انکولوژیک

سرطان های زنان از جمله آندومتر، تخمدان، سرویکس و ولوو، از جمله سرطان های رایج زنان بوده و یکی از مهم ترین درمان های موثر، استفاده از تکنیک جراحی می باشد. امروزه استفاده از داروهای ضد انعقادی تزریقی (هپارین و انوکساپارین) قبل و بعد از جراحی های سرطان زنان در پروتکل های درمانی رایج می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر داروهای آنتی کواگولان خوراکی (آپیکسابان) و تزریقی (انوکساپارین) در بیماران تحت جراحی های ژنیکولوژیک انکولوژیک انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی از سال 1400 تا 1401 بر روی 80 نفر از زنان مراجعه کننده به بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی ایران با عارضه سرطان زنان (تخمدان، رحم، سرویکس، ولوو و واژن،...) که بیماری آنها توسط ارزیابی های آزمایشگاهی، تشخیصی و پزشک متخصص تایید شده و برای جراحی تشخیص داده شده بودند، انجام شد. تمام بیماران بعد از ترخیص در طی 28 روز از دو پروتکل درمانی دارویی ضد انعقاد خوراکی و یا داروی تزریقی استفاده کردند. اطلاعات دموگرافیک و شاخص های آزمایشگاهی بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون من ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

بین گروه های دریافت کننده ضد انعقاد های خوراکی و تزریقی از نظر مدت زمان خون ریزی و هم چنین مدت زمان بستری تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0<p). همچنین میزان هموگلوبین و پلاکت در هر دو گروه بعد از جراحی در مقایسه قبل از جراحی کاهش یافته بود که از نظر آماری معنادار بود (05/0>p).

استفاده از ضد انعقاد های خوراکی و تزریقی، تاثیری در میزان خون ریزی بعد از جراحی در بیماران مبتلا به سرطان های ژنیکولوژیک ندارد.