بررسی رویکردهای سیاستی و حقوقی در قبال اطفال و کودکان در ایران پس از انقلاب اسلامی

سیاست گذاری و مقررات گذاری حقوقی در حوزه کودک به عنوان یکی از حساس ترین حوزه های سیاست گذاری اجتماعی مطرح می باشد. سه بازیگر خانواده، جامعه و دولت مهمترین نقش را در تعیین حدود حقوق کودک و همچنین صورتبندی سیاستهای معطوف به کودکان و اطفال ایفا می کنند. در ایران پس از انقلاب اسلامی نیز مساله کودک و جلوگیری از خطرها و آسیبهای کودکان در دستور کار دولت قرار گرفته است و چتر حمایتی در دو سطح سیاستی گذاری (نهادی) و حقوقی (قانون - اسناد) بر سر کودکان گسترده شده است. پژوهش حاضر تلاش داشت تا حمایت های سیاست گذارانه و حقوقی از کودکان در ایران را بررسی کرده و تلاش کرد تا به این سئوال پاسخ دهد که چه رویکردها و سیاست هایی در بعد حقوقی و سیاستی  در قبال اطفال و کودکان در ایران پس از انقلاب وجود دارد؟. رویکرد حمایتی و توانمندسازی کودکان به عنوان رویکردهای اولویت دار برای سیاست گذار و قانون گذار مطرح بوده است و در بعد سیاست گذاری فعالیت و و جود اسناد سیاستی و فعال کردن نهادهایی چون سازمان بهزیستی کشور و همچنین اورژانس اجتماعی کشور از یک سو و از بعد حقوقی تصویب قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 از سوی دیگر در حوزه کودک، وضعیت حمایتی را تعیین کرده است. این مقاله به شیوه ی توصیفی-تحلیلی تدوین شده است و داده های آن به صورت اسنادی جمع آوری گردیده است.