میزان همدلی و عوامل مرتبط با آن در دستیاران تخصصی رشته های مختلف پزشکی

با توجه به اهمیت همدلی در فرآیند مراقبت از بیماران، این مطالعه با هدف بررسی همدلی دستیاران رشته های پزشکی و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد.

این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1401 در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد. کلیه دستیاران پزشکی به تعداد 473 نفر به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. شرکت کنندگان مقیاس همدلی پزشک جفرسون (Jefferson Scale of Physician Empathy) را تکمیل کردند. این مقیاس دارای 20 آیتم با مقیاس لیکرت 7 درجه ای است. داده ها با آزمون های آماری t مستقل، آنوا، و ضریب همبستگی پیرسون و نرم افزار SPSS-18 تحلیل شد.

290 دستیار پرسشنامه ها را تکمیل کردند (درصد پاسخدهی 3/61%). میانگین نمره همدلی در دستیاران 75/12±81/102(از مجموع 140نمره) به دست آمد. بین نمرات همدلی به تفکیک جنس، تاهل و سال ورود رابطه معنی دار آماری وجود نداشت (05/0˃P). ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین میزان همدلی با سن رابطه معنی داری وجود دارد (223/0=r، 001/0=p). همچنین بین نمرات همدلی دستیاران رشته های مختلف تفاوت معنی داری وجود دارد (0001/0=p، 249/5=F)، و دستیاران رشته روانپزشکی با میانگین نمره همدلی 1/6±31/118 بیشترین و دستیاران چشم پزشکی با میانگین نمره 2/14±85/92 کمترین نمره همدلی را گزارش کرده اند.

نتایج این پژوهش نشان داد که نمره همدلی در دستیاران در محدوده متوسط است و با توجه به تفاوت معنی دار همدلی دستیاران رشته های مختلف، می توان گفت همدلی تحت تاثیر فضای آموزش بالینی تغییر می کند و یک مهارت قابل آموزش است.