ویژگی های رفتاری اختلال شخصیت خودشیفته از نگاه روانشناسی و آموزه های اسلامی

اختلال شخصیت خودشیفته یکی از انواع ده گانه اختلال شخصیت است که با ویژگی اصلی الگوی نافذی از خودبزرگ بینی (در عالم خیال یا رفتار)، نیاز به تحسین و فقدان همدلی تعریف می شود؛ علاوه بر این، ویژگی های دیگری برای این نوع اختلال مطرح شده است که همه تحت عنوان ویژگی های تشخیصی شناخته می شوند. در متون روان شناسی، مجموعه این ویژگی ها در دو دسته ویژگی های نگرشی و ویژگی های رفتاری تعریف می شوند. هدف این پژوهش بررسی و بازتعریف ویژگی های رفتاری افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته بود.

روش انجام این پژوهش توصیفی، تحلیل محتوا و از سنخ مطالعات میان رشته ای بود که از نگاه روان شناسی و قرآن و حدیث انجام گرفت؛ در گردآوری داده های آن نیز از شیوه کتابخانه ای استفاده شد.

یافته های پژوهش نشان داد که ویژگی های خودبزرگ بینی، بی شرمی، حسادت، خودنمایی، خودمحوری، قدرت گرایی، تحقیر و استثمار دیگران جزو ویژگی های رفتاری این اختلال است که در روان شناسی و آموزه های اسلامی مورد توجه قرار گرفته اند.

نتایج پژوهش نشان داد که اختلال شخصیت خودشیفته دارای مجموعه ای از ویژگی های رفتاری است که هم در ارتباط با خود فرد خودشیفته و هم در ارتباط با دیگران تظاهر می یابد. هرچند که در رویکرد دینی، اختلال شخصیت و ویژگی های آن چیزی فراتر از آن است که در روان شناسی مطرح می شود، با این حال با تتبع در آیات و روایات و مطابقه با مبانی روان شناختی، مجموعه ای از ویژگی ها به دست آمد که در هر دو جهت دینی و روان شناختی آن به عنوان ویژگی های رفتاری افراد خودشیفته، اشاره و تبیین شده است.