اشتیاق شغلی و ارتباط آن با منابع شغلی در پرستاران شاغل در بخش های اورژانس مراکز آموزشی درمانی تبریز

ماهیت مسئولیت بار و پرخطر برخی مشاغل ازجمله پرستاری به واسطه تبعات ناشی از تصمیمات و عملکرد آن ها بر سلامت افراد، زمینه ساز مطالعات زیادی جهت شناسایی عوامل اثرگذار مرتبط با این شغل بوده است. در این میان شغل پرستاری اورژانس به دلیل حجم کاری بالا، فشار و استرس زیاد و غیره، اهمیت پرداختن به چنین مطالعاتی را بیش ازپیش آشکارمی سازد. اشتیاق شغلی به عنوان یکی از موضوعات مهم رفتار سازمانی و در تعامل با سایر جنبه های مربوطه ازجمله منابع شغلی به دلیل آثار آن بر اثربخشی سازمانی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. ازاین رو مطالعه حاضر باهدف تعیین ارتباط بین اشتیاق شغلی با منابع شغلی در پرستاران شاغل در بخش های اورژانس مراکز آموزشی درمانی تبریز در سال 1401 انجام گردید.

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی-همبستگی است که بر روی 250 نفر از پرستاران شاغل در بخش های اورژانس بیمارستان های شهر تبریز در سال 1401 انجام شد. روش نمونه گیری به صورت سهمیه ای بود. جمع آوری داده ها با استفاده از یک پرسشنامه 3 قسمتی شامل فرم مشخصات فردی اجتماعی مشارکت کنندگان، پرسشنامه اشتیاق شغلی و پرسشنامه منابع شغلی انجام گرفت. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 و با روش های آمار توصیفی و آمار تحلیلی انجام شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.

نتایج مطالعه نشان داد که سطح اشتیاق شغلی (49/14±28/50) و میزان منابع شغلی (95/11±86/34) در پرستاران، در حد متوسط بود. نتایج همچنین نشان داد که بین اشتیاق شغلی و میزان منابع شغلی پرستاران، ارتباط آماری مثبت و معناداری وجود دارد (36/0r =، 05/0p<).

بر اساس یافته های این مطالعه، اشتیاق شغلی در پرستاران باوجود یا عدم وجود منابع شغلی ارتباط مستقیم دارد به طوری که با افزایش منابع شغلی، اشتیاق شغلی آن ها افزایش می یابد. از طرف دیگر، با توجه به کمبود منابع شغلی در مراکز درمانی، مدیران و مسئولان مراکز بهداشتی درمانی می توانند با استفاده از نتایج این مطالعه و با برنامه ریزی مناسب و ایجاد روش های آموزشی صحیح، اقدامات مثبتی در جهت ارتقای اشتیاق شغلی پرستاران بردارند.