ساخت غشای پلی دی متیل سیلوکسان و اصلاح خواص آن توسط نانوذرات TiO2 جهت جداسازی آب و اتانول در فرایند تراوش تبخیری

حذف ترکیبات آلی فرار مانند اتانول،یکی از چالش برانگیزترین و اساسی ترین دغدغه های امروزه بر طبق سیاست های جدید زیست محیطی می باشد.با توجه به مضرات این ترکیبات و تاثیرات مهمی که بر محیط زیست و حیات موجودات دارند،تصفیه مناسب آنها و جلوگیری از ورود این ترکیبات به محیط،امری مهم تلقی می شود.در این تحقیق،جداسازی اتانول به عنوان یک ترکیب آلی فرار با استفاده از غشای خالص PDMS و غشای نانوکامپوزیتPDMS/TiO2 با درصد های متفاوت نانوذره طی فرایند تراوش تبخیری مورد بررسی و پارامترهای عملیاتی نظیر تاثیر دما،تاثیر غلظت اتانول و همچنین تاثیر افزایش درصد نانوذره بر عملکرد تراوش تبخیری مورد مطالعه قرار گرفت.از آنالیز SEM (میکروسکوپ الکترونی روبشی) جهت بررسی مورفولوژی غشاها،آنالیز CA (زاویه تماس) جهت سنجش میزان آبگریزی غشاها،آنالیز TGA جهت بررسی مقاومت دمایی غشاها و همچنین از آنالیز FTIR جهت مشاهده ی گروه های پیوندی موجود در غشاها استفاده شد.طبق نتایج به دست آمده،افزایش دما سبب افزایش جنبش و تحرک مولکولی و به دنبال آن افزایش شار کل را به دنبال دارد.با افزایش میزان شار عبوری آب،فاکتور جداسازی به مقدار قابل توجهی کاهش می یابد.به طوری که با افزایش دما از 30 به 60درجه سانتی گراد،فلاکس با افزایش دو برابری و ضریب جداسازی از 2/11 به میزان 2/4 کاهش می یابد.با افزودن نانوذره به غشا،در ابتدا افزایش میزان گزینش پذیری غشا و سپس کاهش آن مشهده شد.این امر می تواند به دلیل کلوخه شدن نانوذره در غلظت های بالای آن باشد.به طور کلی غشای نانوکامپوزیت حاوی درصد 1/0% نانوذره با داشتن گزینش پذیری2/11 و شار1230 بهترین گزینش گری را از خود نشان داده است.