بررسی رابطه ابرازگری هیجانی و اجتناب تجربی با میانجی گری کفایت اجتماعیدر دانش آموزان با اختلال اضطراب فراگیر

اختلال اضطراب فرا گیر کاهش سلامت روان و کیفیت زندگی را برای افراد در پی دارد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ابرازگری هیجانی با اجتناب تجربی با نقش میانجی گری کفایت اجتماعی در دانش آموزان با اختلال اضطراب فرا گیر در شهر مشهد بود.

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و نحوه گردآوری داد ه ها همبستگی از نوع توصیفی بود. جامعه آماری پژوهش عبارت بود از کلیه دان شآموزان دوره اول و دوم مقطع متوسطه شهر مشهد که در سال 1401 - 1402 مشغول به تحصیل بودند. دویست و ده نفر از دان شآموزان دارای نشان ه های اضطراب فرا گیر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داد ه ها از پرسشنامه اضطراب فرا گیر اسپیتزر و همکاران) 2006 (، پرسشنامه ابرارزگری هیجانی کینگ و امونز) 1993 (، پذیرش و عمل نسخه دوم بوند و همکاران) 2011 (و کفایت اجتماعی فلنر و همکاران) 1990 (استفاده شد. داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری) SEM (به وسیله نرم افزار 24 SPSS و 8.8 Lisrel مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.

براساس نتایج به دست آمده، اثر مستقیم متغیرهای هیجان مثبت، صمیمیت و کفایت اجتماعی بر اجتناب تجربی منفی و معنا دار و اثر مستقیم متغیر ابراز هیجان منفی بر اجتناب تجربی مثبت معنادار می باشد (P<0/01). هیجان مثبت، صمیمیت و ابراز هیجان منفی علاوه بر اثر مستقیم، به طور غیرمستقیم و از طریق کفایت اجتماعی نیز بر اجتناب تجربی تاثیر می گذارند.(P<0/01)

بنابراین می توان بیان داشت مدل مدنظر دارای برازش بود به عبارتی کفایت اجتماعی نقش میانجی در رابطه ابرازگری هیجانی با اجتناب تجربی در افراد با اضطراب فرا گیر دارد.