محاسبه دز دریافتی نخاع در پرتودرمانی سرطان مری؛ مقایسه شبیه سازی مونت کارلو و سیستم طراحی درمان

طناب نخاعی یکی از ارگان های در معرض خطر در پرتودرمانی سرطان مری می باشند. تفاوت بین توزیع دز محاسبه شده توسط سیستم طراحی درمان و دز واقعی رسیده به بیمار بستگی به الگوریتم محاسباتی سیستم طراحی درمان دارد که در ناهمگونی هایی مانند طناب نخاعی، برجسته تر است. در این مطالعه، توزیع دز سیستم طراحی درمان با محاسبات مونت کارلو در هر دو بافت همگن و ناهمگن مقایسه شده است.

در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، طرح درمانی سه بعدی متشکل از چهار میدان با استفاده از سیستم طراحی درمان CorPLAN از یک سیستم شتاب دهنده خطی زیمنس بر روی تصاویر CT انجام شد. از کد شبیه سازی مونت کارلوی EGSnrc نیز برای همان شرایط استفاده شد. توزیع دز به دست آمده از شبیه سازی و سیستم طراحی درمان با استفاده از منحنی درصد دز عمقی و شاخص درصد اختلاف دز مقایسه شده است.

با توجه به نتایج، میزان خطا از سیستم طراحی درمان در بافت همگن کمتر از 3درصد بود، درحالی که خطای محاسباتی در ناهمگنی طناب نخاعی معنی دار بود (بیش از 5درصد).

دقت سیستم طراحی درمان CorPLAN در بافت همگن بیش از ناهمگنی طناب نخاعی است. همچنین می توان نتیجه گیری کرد که کد مونت کارلوی مذکور به منظور شبیه سازی و ارزیابی توزیع دز در رادیوتراپی قابل اعتماد بوده و در مواردی که اندازه گیری عملی برخی پارامترهای دزیمتریک غیرممکن یا دشوار باشد، می توان از این کد برای پیش بینی و بهینه سازی طرح های درمانی استفاده نمود.