مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان پسر تک والد

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر رفتاردرمانی شناختی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان پسر تک والد شهر بجنورد انجام پذیرفت. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود و جامعه آماری آن کلیه دانش آموزان پسر تک والد متوسطه اول شهر بجنورد در سال تحصیلی 1401-1400 بود که 45 نفر از آنها به روش نمونه گیری هدفمند از بین 200 دانش آموز تک والد انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی اجتماعی اسمیت و بتز (SES) بود. گروه های آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای به تفکیک تحت رفتاردرمانی شناختی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. هر سه گروه مجددا پس آزمون را تکمیل نمودند. و بعد از گذشت یک ماه یک دوره پیگیری نیز انجام شد. داده ها با تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی تجزیه وتحلیل شد و نتایج حاکی از اثربخشی مثبت هر دو روش رفتاردرمانی شناختی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی اجتماعی بود (001/0>P). همچنین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد هم در پس آزمون و هم در دوره پیگیری بیش از رفتاردرمانی شناختی بود (05/0>P). بر همین اساس می توان از این دو روش در جهت افزایش توانمندی های اجتماعی پسران تک والد استفاده نمود و ضمن افزایش خودکارآمدی اجتماعی، از بروز مشکلات رفتاری و آسیب های اجتماعی که آنان را تهدید می نماید پیشگیری کرد