بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی بر مالون دی آلدهید، سوپراکسیددیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب رت های نر مبتلا به دیابت

کم تحرکی در بروز دیابت و استرس اکسیداتیو بافت ها نقش دارد، هدف این مطالعه، بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی بر مالون دی آلدهید، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب رت های نر مبتلا به دیابت بود.
44 رت نر نژاد ویستار (200 تا 250 گرم) به صورت تصادفی به چهار گروه 10تایی سالم، دیابتی، تمرین هوازی و دیابت+ تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، با تزریق درون صفاقی STZ القای دیابت برای گروه های دیابتی انجام شد. گروه های تمرینی (5 روز در هفته، به مدت 6 هفته) به تمرین هوازی پرداختند. 48 ساعت پس از اتمام پروتکل، حیوانات بیهوش شدند و بافت قلب خارج شد. از روش الایزا برای سنجش مقادیر سوپراکسیددیسموتاز، مالون دی آلدئید و گلوتاتیون پراکسید استفاده شد. با آزمون های آنوای یک طرفه، تعقیبی توکی، نرم ‎افزار SPSS و GraphPad داده ها تجزیه وتحلیل شدند.
نتایج نشان داد سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسید در گروه دیابت به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل، تمرین و دیابت+تمرین بود (0/0001>p). سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسید در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه تمرین و کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (0/0001>p). مالون دی آلدئید در گروه دیابت نسبت به گروه دیابت+تمرین، گروه تمرین و گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر بود (0001/0>p). مالون دی آلدئید در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت و کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (0001/0>p).
انجام تمرین هوازی از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می تواند تاثیر مطلوبی بر بافت قلب در رت های مبتلا به دیابت داشته باشد.