نقدی بر انکار اعتبار معجزه از سوی مدعیان دروغین معاصر

متکلمان و محدثان امامیه، «معجزه» را یکی از راه های تشخیص مدعی حق از باطل دانسته اند و این معیار، راه تشخیصی برای تمامی حجت های الاهی، اعم از انبیا و امامان پس از رسول خداˆ شمرده شده است. این مهم در زمان انبیای گذشته نقشی بسیار موثر داشته و در زمان غیبت حضرت مهدیf اهمیت بیش تری یافته است؛ چرا که در تشخیص مصداق حقیقی موعود جهانی و تمایز آن از مدعیان دروغین، ابزاری کارآمد و راهگشاست. با توجه به این جایگاه، مدعیان دروغین معاصر مهدویت، اعم از بهائیت، احمد اسماعیل بصری و منصور هاشمی خراسانی، تلاش کرده اند تا اعتبار معجزه برای تشخیص حجت الاهی را منکر شوند و عدم قدرت خود را بر اعجاز توجیه کنند. این پژوهش تلاش کرده است با روش توصیفی _ تحلیلی، به بررسی ادعاهای مزبور بپردازد و مغایرت آن را با خوانش صحیح از دین بیان کند. نتایج پژوهش پیش رو، آن است که دیدگاه مدعیان پیش گفته، افزون بر تناقض در گفتار و ادعا، با آیات قرآن، روایات و عقل مغایرت دارد و فهم غلطی از آیات «نفی قدرت اعجاز انبیای گذشته» صورت گرفته است.