نقش میانجی آسیب های دوران کودکی در ارتباط سرشت عاطفی-هیجانی با رفتارهای خودآسیب رسان

  پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش سرشت عاطفی-هیجانی در رفتارهای خود آسیب رسان با میانجیگری آسیب های دوران کودکی انجام شد.

روش پژوهش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی با رویکرد مدل یابی معادلات ساختاری  بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان در سنین 18 تا 25 سال در شهر  مشهد بودند که از این میان 630  نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب شد. آزمودنی ها به پرسشنامه های خودآسیب رسانی عمدی، سرشت عاطفی و هیجانی و آسیب های دوران کودکی پاسخ دادند. از مجموع 630 پرسشنامه توزیع شده 623 پرسشنامه واجد ملاک های لازم جهت تجزیه وتحلیل تشخیص داده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های خودآسیب رسانی عمدی، مقیاس ترکیبی سرشت عاطفی-هیجانی و آسیب های دوران کودکی بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند.

نتایج نشان میدهند مدل مفهومی ارائه شده در پژوهش حاضر با داده های تجربی بدست آمده از نمونه آماری برازش مطلوبی دارد. سرشت عاطفی-هیجانی با رفتارهای خود آسیب رسان همبستگی معنادار داشتند. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که آسیب های دوران کودکی در رابطه بین سرشت عاطفی-هیجانی با رفتارهای خود آسیب رسان نقش واسطه ای دارند

درنظرگرفتن این متغیرها در زمینه ی پیشگیری، تشخیص و درمان رفتارهای خود آسیب رسان موثر است و سطح سلامت روانی را در جمعیت عمومی ارتقا میبخشد.