بررسی سازگاری نرم کننده پرانرژی تری متیلول اتان تری نیترات با پلی دی متیل سیلوکسان

امروزه آزمون پایداری در خلا از بهترین روش های بررسی سازگاری نرم کننده ها و پلیمرهای مختلف می باشد. در این پژوهش، سازگاری رزین پلی دی متیل سیلوکسان با نرم کننده پرانرژی تری متیلول اتان تری نیترات مورد بررسی قرار گرفت. رویکردهای بکار رفته شامل آزمون پایداری در خلا (VST) و تعیین دمای انتقال شیشه ای با استفاده از آنالیز DSC بود. حد پذیرش نرم کننده TMETN توسط رزین پلی دی متیل سیلوکسان با استفاده از پس زدگی تعیین شد و مشخص شد که این پلیمر حداقل به میزان 20 درصد (وزنی/وزنی) ، قابلیت پذیرش نرم کننده را دارند. بررسی دمای انتقال شیشه ای با آزمون آنالیز DSC نشان داد که پلی دی متیل سیلوکسان سازگاری مطلوبی با نرم کننده TMETN دارد. مقدار گاز آزاد شده از نمونه در شرایط استاندارد) (VR در آزمون VST، cm3 77/4 محاسبه شد که در محدوده مجاز بود و نشان دهنده سازگاری نرم کننده TMETN با پلی دی متیل سیلوکسان می باشد.