بررسی ارتباط بین مهارت بازاندیشی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

بازاندیشی، یک مهارت کلیدی برای یادگیری از تجربه است که منجر به اصلاح بینش و عملکرد می شود. هدف این مطالعه، بررسی ارتباط بین مهارت بازاندیشی و پیشرفت تحصیلی بود.

مطالعه از نوع توصیفی و همبستگی بود که در سال 1401 بر روی دانشجویان پزشکی اجرا شد. نمونه گیری به روش تصادفی طبقه ای نسبتی از هر مقطع انجام گردید. ابزار مورد استفاده، پرسش نامه ی بازاندیشی بود که نسبت روایی محتوا و پایایی برای پرسش نامه به ترتیب 0/75 و 0/75 محاسبه شده بود. داده های حاصل، مورد تجزیه و تحلیل آماری، توصیفی و تحلیلی (فراوانی، میانگین، انحراف معیار، همبستگی Pearson و رگرسیون خطی) قرار گرفت.

داد 301 پرسش نامه جمع آوری شد که 54/5 درصد خانم ها و 87/4 درصد، مجرد بودند. میانگین و انحراف معیار معدل کل نمونه ها (1/31 ± 16/57)، معدل دوره (1/28 ± 16/76) و نمره ی بازاندیشی کل (7/32 ± 64/67) بود. در بررسی ارتباط بین نمره ی حیطه ی بازاندیشی قبل از عمل و معدل دوره در مقطع کارورزی (0/19 = R، 0/05 = P) و نمره ی حیطه ی بازاندیشی بعد از عمل و معدل دوره در مقطع کارورزی (0/25 = r و 0/01 = P) ارتباط کوچک معنی داری وجود داشت. در رگرسیون خطی معدل دوره، بازاندیشی و سن، مدل در مقطع کارورزی معنی دار شد که 6 درصد از واریانس معدل دوره را نمره ی بازاندیشی تبیین می کند (0/06 = r، 0/04 = P).

نتایج نشان دهنده ی این بود که در مقطع بالینی بازاندیشی دانشجویان قبل از عمل و بعد از عمل ارتباط معنی داری با پیشرفت تحصیلی آن ها داشته است که با توجه به این ارتباط، لازم است که برنامه ریزان آموزشی توجه ویژه به برگزاری دوره های پرورش مهارت بازاندیشی در این مقطع داشته باشند.